Ja, daar zit je dan naar je scherm te kijken in de hoop dat er vanzelf letters in een leuk verhaaltje op het scherm komen. Maar helaas, ik heb last van een gigantische Writer’s Block. Ik denk dat ik al weet hoe dat komt. Het is iets wat al een tijdje in de weg zit, maar waar je niet zomaar even eerlijk voor uitkomt. Je probeert het te verbergen, maar de meeste mensen in de buurt weten het al. Ik heb namelijk last van een kater. En niet zo’n kleintje ook. Nee, echt een gigantische kater! En niet alleen vandaag. Nee, al weken lang. Nu moet ik zeggen dat mijn omgeving me ook niet helpt, want ik ben niet de enige. Mijn vrouw heeft er ook last van. En zelfs mijn kinderen staan ermee op! Als we niet alert zouden zijn, dan zouden ze er zelfs mee naar bed gaan, maar dat mag niet van ons. Als ze straks op zichzelf wonen, moeten ze het zelf weten. Maar zolang ze thuis wonen, bepaal ik wie er een kater heeft.
Nu ik toch een boekje open doe, kan ik er maar beter open en eerlijk over zijn. Het probleem speelt al behoorlijk wat jaren. Ik weet nog dat toen ik ging samenwonen ik er gelijk over begon. Mijn vrouw moest er in eerste instantie niets van hebben, maar ze is er uiteindelijk toch in meegegaan. Met kinderen moet je er in het begin een beetje voorzichtig zijn, maar uiteindelijk is iedereen er aan gewend geraakt. En echt grote ongelukken zijn er nooit gebeurd, althans niet bij ons thuis. Ik kan dat niet met zekerheid zeggen voor mijn buren. Dat is het nadeel van een kater, je weet niet wat er allemaal – voordat je hem weer ontvangt – is gebeurd. Je hoort uiteraard wel eens wat, maar je bent er niet echt bij.
Nu weten de meeste buren wel van mijn kater af. Het valt uiteraard wel op – het is toch een verschijning – zeker als het een grote is. De meeste buren hebben er geen probleem mee en accepteren het. Het is een tolerante buurt waar we wonen. En het kan ook weer leiden tot een gespreksonderwerp, als je elkaar op straat tegenkomt. Dus in dat opzicht is het een bindende factor. Dan loop je over straat en hoor je ineens: ‘Zó, dat is een grote kater. En vooral die staart, die is lang zeg.’ Nou, en dan kan de conversatie starten.
Je merkt ook al snel of het een kattenliefhebber is of niet. Katers voelen dat ook prima aan. Hoe groter de hekel die je aan ze hebt, hoe meer kopjes je krijgt. Katers voelen ook heel goed aan of het een hondenliefhebber is. Zeker als het baasje hem aangelijnd heeft! Katers voelen ook (meestal) aan wanneer ze uit de buurt moeten blijven, zeker als ze in een grote vierwieler zitten. Alhoewel, de buurtkatten hier hebben onderling een weddenschap afgesloten: wie kan er op het allerlaatste moment vlak voor een voorbijkomende auto langsrennen. Het wordt toch maar eens tijd voor een AED hier in de straat. Fietsende buren daarentegen hebben gewoon pech en remmen maar of knallen de stoep maar op. Daar blijven ze voor zitten.
Allemaal leuk en aardig, maar ondertussen zit ik wel met mijn Writer’s Block. Dus maar even op internet gezocht naar tips om eruit te komen. En welke tip vond ik, denk je? ‘Verander van werkomgeving, ga bijvoorbeeld in een café schrijven.’ Nou ik heb het geprobeerd, maar dat zorgt alleen maar voor een nog grotere kater. Dus, sorry buurvrouw voor de kopjes! Excuses voor het angstig en scherp in de ogen kijken van de buurman die zijn hond aan het uitlaten was. Ik snap nog steeds niet waarom die auto zo hard toeterde toen ik overstak, ik redde het makkelijk! Nu is alleen de vraag: heeft iemand mijn fiets gezien?