Ja, daar zitten we dan. Na een lange (lange.) reis van 9 uur (ja, dat krijg je ervan als je elke 20 minuten bij een tankstation moet stoppen om te plassen) zijn we eindelijk hier. Ik moet eerlijk toegeven dat de autorit voor mij langer voelde dan de 3 dagen dat we hier zijn, maar dat is denk ik een goed teken.

Het is namelijk belangrijk om je bezig te houden. Als ik te lang stilzit, ga ik te veel nadenken, en als ik te veel nadenk ga ik ook dingen voelen en dat kunnen we niet hebben.  

Dus, routines! Nou scheelt het dat we gewoon lekker meedoen met het gezin hier, dan hoeven we niet alles zelf te bedenken. Ik zal even ons dagschema hier opschrijven, want anders gaan we het vergeten.

Om 9 uur ‘s ochtends ontbijten. En dat is dan geen Nederlands ontbijt (geroosterde boterham met hagelslag), maar een Franse. En dat stelt behoorlijk wat voor! Broodjes, croissantjes, stokbrood, mini bakjes yoghurt, specifieke franse broodjes waar ik de naam nog niet van kan, kopje thee, glaasje sap, karafje water, verschillende kaasjes, cruesli, verschillende jammetjes, ze hebben het allemaal hier in de abdij. En daar nemen we onze tijd voor, want het is hier ook hartstikke gezellig! Ja, dat was ook wel even wennen vergeleken met de killer sfeer die bij ons altijd thuis in de woonkamer hing. Maar goed.

Na het ontbijt (en het opruimen van de eettafel), gaan we lekker naar buiten. Er zijn hier namelijk wel duizend verschillende klusjes te doen, en het is fijn om daarmee aan de slag te gaan. Om ongeveer 1 uur ‘s middags (of 2 uur, of 3 uur, afhankelijk hoe snel de tijd gaat en hoe druk iedereen bezig is) is het lunchtijd. Daarna gaan we weer lekker verder met de gekozen activiteit van de dag. Ik heb gisteren bijvoorbeeld onkruid gewied en takken opgeraapt, en ik heb er nog steeds spierpijn van. 

Op een gegeven moment is het dan weer tijd voor een tussendoortje (heel soms is het tussendoortje ook rond lunchtijd waarna we de tijd nog een keer vergeten en we de lunch dan nog wat later doen (zie hierboven0, want het Franse avondeten is pas later op de dag, rond 8 uur ongeveer. Even douchen, opfrissen, iedereen inmaken bij de biljarttafel voor een uur of twee, en dan is het al tijd voor het avondeten! En dit is absoluut geen belediging aan mama (of mijzelf), maar het avondeten smaakt hier dus wel een stukje beter dan het avondeten thuis. Maar ja, misschien heeft dat gewoon met de sfeer te maken joh! Ik facetime jullie wel elke avond (dan moeten jullie wel ook pas laat eten hoor..) en dan kunnen we het uittesten. (Of het komt door de frisse lucht hier, dat kan ook nog. Ik denk dat het een combinatie van beide is.)

En dan, rond een uur of 10, is het tijd om naar boven te vertrekken om naar bed te gaan. Nou heb ik een hele mooie kamer gekregen van de familie waar ik de komende tijd zal wonen, maar voor nu slaap ik nog even in die van jullie. Dit is namelijk nodig voor mijn nachtritueel.

Kijk, de meeste mensen doen een gezichtsmasker op, of gaan lekker een boek lezen. Ik doe dat een beetje anders, want we zitten tenslotte in een ongewone situatie, en dat vraagt om creatieve bezigheden. Dus, dit is wat ik de afgelopen dagen (of nachten) doe: 

Eerst ga ik op mijn bed liggen, en wacht ik tot zusje lief in slaap valt. Dit duurt meestal wel een tijd, maar dat geeft niet, want ik ben erg geduldig, wat jij natuurlijk al weet. 

Vervolgens, als alle lichten uit zijn en ik jullie kan horen slapen, rol ik in ninja-stijl van mijn bed af, en kruip ik over de grond richting jullie kamer. (dit doet wel een beetje zeer aangezien de vloer van hout gemaakt is, maarja, je moet ook wel wat over hebben voor je innerlijke rust).

En nu, als laatste, is het eindelijk tijd voor mijn ritueel. Ik kruip zo stil als ik kan (niet heel stil dus) recht naast jullie bed, aan jouw kant. Ik zit langzaam omhoog, om de energie niet te verstoren. Vanaf dit punt kan ik jouw kussen zien, en ook ergens in die richting hoor ik een beer snurken. Wacht, een beer?! Oh joh, ik zie het al, dat ben jij gewoon. 

En daar zit ik dan gewoon. Uren kan ik me vermaken, terwijl ik je gezicht in-map. Ik heb soms namelijk het idee dat ik een erg slecht geheugen heb, of dat ik zo’n mens ben die geen gezichten kan onthouden. Dus ik maak nog even gebruik van jouw aanwezigheid, nu je er nog bent.

(Tip voor de lezers als jullie dit ook eens willen proberen, neem een kussen mee ofzo, want het doet wel echt zeer om urenlang op de harde grond te zitten).

Ja en straks (morgenochtend) gaan jullie terug naar Nederland, en daar gaat mijn nachtelijke hobby. Maar vrees niet, ik heb al met mama afgesproken dat ze me gelijk facetimed zodra jij in slaap valt elke avond, dus ik zal je zeker niet vergeten. En zo wel, dan hebben we nog gelukkig deze brieven.

Liefs,

Melody