Hoi pap, 

Terwijl ik dit schrijf, zitten jullie nog in de auto onderweg naar Nederland. Deze keer was het afscheid iets zwaarder, al deed het me wel denken aan ons eerste afscheid aangezien zuslief me weer opnieuw heeft ondergesmeerd met snottebellen, maar goed, dat is ook wel weer te begrijpen. 

Ik heb niet gehuild, maar voel me vandaag wel best sip. Soms heb ik van die dagen dat alles gewoon net even niet lekker loopt, heb jij dat ook? Mijn kleding zit minder lekker, ik stoot overal tegenaan als ik loop, zelfs mijn ogen voelen anders. En vaak is hier niet echt een oplossing voor, ik moet er gewoon even doorheen. Soms probeer ik te huilen, of te slapen, of te douchen, maar dat bedrukte gevoel blijft. Het is net alsof ik door een sluier heen adem, een beetje afgesloten van de wereld. 

Nu heb ik ook de neiging om me een beetje af te sluiten van de wereld als ik me niet goed voel, want ik wil dan graag zelf herstellen, maar dat werkt niet altijd zo en komt ook niet altijd handig uit. Misschien ben ik gewoon moe, dat kan ook. 

Het enige wat me soms helpt met dit soort buien is een soort van realisatiemoment hebben. Vaak is dat dan met mama, want dan beginnen we te praten en komen er opeens allemaal dingen naar boven. Maarja, mama is nu waarschijnlijk haar middelvinger naar Franse (of Belgische) mensen aan het opsteken, dus we doen maar even alsof. 

ik: Moederlief, ik heb een emotionele crisis. 

mama: Oh nee kind, dat is niet best. 

ik: Nee ja daarom noemen ze het een crisis en niet een funkis. Anyways. Wist je dat het woord emotie komt van energy in motion? Cool he. 

mama: Supercool. 

ik: Nou, je mag best wat enthousiaster reageren hoor, al ben je een verzinsel van mijn verbeelding. 

mama: Oh nou sorry, ik zal mijn enthousiasme wat meer benadrukken, is dat goed? ECHT SUPER COOL MEL! 

ik: Helemaal prima queen. 

mama: Waarom heb je een emotionele crisis Mel? 

ik: Ja, ik weet het eigenlijk niet zo goed. 

ik: Nee dat is niet waar, ik weet het vast wel. 

ik: Oke ten eerste zijn jullie weg, wat ik jammer vind, want ik hou van jullie en vind het fijn om dicht bij jullie te zijn. 

Ten tweede wordt ik ongesteld dus mijn hormonen werken me sowieso tegen. Ten derde werd ik vanochtend wakker met keelpijn, (afscheidscadeautje van jou waarschijnlijk) en ik haat keelpijn, want het doet pijn. En ik ben dit jaar zoveel ziek en verkouden geweest, op een gegeven moment heb je daar gewoon geen zin meer in en zijn alle Netflix comfort series uitgekeken. En ik heb er eigenlijk naar mijn idee geen tijd voor. Oh dat is er nog een. Ten vierde, heb ik eigenlijk geen tijd om me niet goed te voelen, want daardoor wordt ik minder productief en efficiënt, en ik hang minstens 80% van mijn zelfwaarde op aan het niveau van nut dat ik heb. Ook hoe goed ik taken uitvoer, dus als ik iets verkeerd doe staat dat gelijk aan mijn zelfbeeld vastgekoppeld. Wat erg onhandig is, want als ik mijn zelfbeeld zou moeten beschrijven, zeker op dit soort momenten, zou het niet erg positief en aardig zijn.

(De andere 20% heeft ook alleen maar te maken met externe factoren waar ik dus geen invloed op uit kan oefenen. Misschien toch een keertje verandering in brengen want dit is toch behoorlijk triest). 

Tja, uiteindelijk komt het allemaal terug op iemands zelfbeeld. En op je eigen denkpatronen. Als ik bijvoorbeeld de stress levels ervaar van iemand waar als sport op gejaagd wordt, klopt dat meestal niet helemaal met de situatie. (Ik moest een keuken schoonmaken en heb dat soort keuken nog nooit schoongemaakt). 

Want ik heb het enorm goed. Niet alleen hier, ook thuis. Ik heb heus wel moeilijke periodes gehad vroeger, en zal die vast ook nog wel eens krijgen, maar feitelijk gezien is alles prima. 

De feiten: 

– Ik heb onderdak, 

– en eten, (Ik durf dit eigenlijk niet te zeggen want dan gaat papa huilen omdat hij ontwenningsverschijnselen heeft). 

– en een groep mensen waar ik me fijn en veilig bij voel. 

Kijk dat zijn dus al die oermens overlevingsinstinct angsten al. Die zouden dus helemaal niet af moeten gaan elke keer als ik iets nieuws doe, maar dat gebeurt dus toch. En ik doe hier behoorlijk veel nieuwe dingen (serveren, grasmaaien, Frans praten, bruin worden), dus het zou voor mijzelf ook gewoon heel fijn zijn als ik me daar wat minder zorgen om maak. 

Ik ben ook eigenlijk erg ongeduldig als het om mezelf gaat, want dit valt natuurlijk niet allemaal in een middag op te lossen, dit gaat in stappen. Stappen die ik nu al onbewust aan het zetten ben, want ik ga het wel allemaal aan. Ik bewijs keer op keer weer aan mezelf dat ik het wel kan, ook al is mijn brein heel erg overtuigd van niet. 

Mensen kunnen ook gewoon heel veel, waarom zou ik daar de uitzondering van zijn? We hebben allemaal een bijdrage te leveren, maar het is niet alsof die bijdrage onhaalbaar is, want dan was het sowieso nooit op ons pad gekomen. Wat jij altijd zegt mam, we zijn hier om te leren. 

Een ding wat ik nu aan het leren (of misschien herinneren) ben, is dat ik er gewoon mag zijn, ook als ik fouten maak, en ook als het even niet gaat. Dat is helemaal niet erg, en zelfs als ik het zelf niet in kan zien, is het niet alsof ik magisch door de grond zak als ik iets beschamends doe, dus eigenlijk neem je fysiek toch altijd je plek wel op. Mentaal is dat ietsje anders, dus daarom schrijf ik dit (en voor papa’s tesla).

Nu zijn we dus weer terug bij het eerste stukje over stap voor stap actie ondernemen. Tja, misschien had ik dat ook gewoon kunnen herlezen, maar soms moet je dingen meerdere keren beseffen voordat het echt blijft hangen. (en als ik heel veel filosofische stukjes schrijf kan ik jou ook een lichtelijke stress reactie geven wat ik grappig vind om te doen). 

Maarja, ik ga aardappels schillen. Jullie lezen dit wel als jullie thuiskomen (dag denkbeeldige mama, bedankt voor je bijdrage) .

Ik hou van jullie (en jullie blijkbaar ook van mij, zelfs al doe ik iets verkeerd)

Kusjes, Mel