Hoi Melliebel, je dacht nu natuurlijk al dat je moeder dit blogberichtje had geschreven, maar niets is anders waar, ik heb gewoon de manier waarop zij je aanspreekt even gepikt. Dus hoe is het daar in de rimboe zonder internet? Uiteraard snap ik volledig waarom ik uitgenodigd ben om jullie met een bezoekje te vereren op de Abdij, dat is natuurlijk om de WiFi te fixen! Dus uitnodiging geaccepteerd, je moet natuurlijk nog wel blogs kunnen schrijven.

Ik kan me het laatste bezoekje nog wel herinneren, dat was zo’n twee-en-een-half á drie kilo geleden denk ik? Sindsdien ben ik aan een streng dieet. Geen suiker meer en zoveel mogelijk groenten. Daarnaast extra veel eiwitten (geen idee of je daar weer dikker van wordt?). Niet alleen om mijn goddelijke lichaam weer terug te krijgen maar ook om die long-covid een beetje in te dammen. Niet dat dat nu echt lukt, maar het kan sowieso niet echt slecht zijn als ik de Hart- en Vaatstichting reclames mag geloven.

Om extra eiwitten tot me te nemen schijn (of moet ik zeggen schein) je ook eieren tot je te mogen nemen. Ik dacht dat dat de reden was waarom mama weer kipjes wilde, maar dat bleek alleen om haar innerlijke hartje blijdschap en vrede te geven, de eitjes (mochten die daar ooit uitkomen) zijn zo groot als een speldenknop dus daar ga ik mijn leven niet mee op de rit krijgen kreigen.

Dus ik moest een teidje terug denken aan een van die heerleike ontbeitjes bei jullei. Toen er uit de keuken werd geroepen ‘Hoe wil je je eitje, zacht, medium of hard?’. Nu wilde ik dat ik het kooktalent had van een steelpan, maar niets is anders waar. Ik kreig het nooit voor elkaar om dat ene perfecte zacht gekookte eitje te koken. Maar jullei, jullei hadden een eierkoker. Zo eentje dei gewoon een peipje gaf bei welke stand het eitje was. En ja hoor, daar stond het eitje dan op mein ontbeitbordje. Voorzichtig pelde ik het schilletje eraf. Ik strooide er een beetje zout over, pakte mein lepel en sneed daarmee voorzichtig door zein opperhuid. Door de soepelheid waarmee de lepel door het ei ging was mein vermoeden al dat het goed was. En inderdaad, dit….dit was het leven als een God in Frankreik.

Het eitje was niet goed. Het eitje was perfect! Dus toen ik op zoek ging naar mein eigen vaderdag cadeau, en dan bedoel ik een cadeau voor mein eigen, niet voor mein eigen vader… oké, dit wordt lastig. Ik bedoel een vaderdag cadeau voor meizelf. Ging ik op zoek naar een eierkoker. Dus ik struinde het internet af, welke eierkoker was goed, welke was beter en welke was perfect. Uiteindeleik had ik er een gevonden. Dit was de beste eierkoker, goede reveiws, goede recenseis, alle consumentenbonden uit heel Europa hadden deze eierkoker als het ulteime beschouwd.

Dus ik trok mein beste pak aan, stevige schoenen en een grote tas over mein schouder en trok naar bol.com. Helaas, Neit meer leverbaar. Volgende winkel in de straat. Blokker.nl. Helaas, Uit het assortiment. Xenos.nu dan? Zout op met je eierkoker, wij hebben alleen maar een wekelijks wisselende hoe-stijl-je-je-woonkamer-assortiment in huis. Dus dat zag er neit goed uit.

Maar gelukkig kwam ik uiteindeleik bei mein grote vriend uit. Die heeft ooit eens een winkelketentje opgezet en dat heeft hem (let op, woordgrapje) geen windeieren gelegd (hele grote dikke emoticon smiley)…. ik wacht even tot je tranen van het lachen droog geveegd zein zodat je verder kunt lezen…….

……..

….

Maar ik heb het over mein vriend Jeff Bezos, waar ik me nu ineens bedenk dat ik daar nog een Tesla van kreig! Weet je nog dat ik hem zo’n leive uitnodiging had gestuurd toen hei zein bootje af kwam halen dei hei in Alblasserdam had laten bouwen. Helaas ging het niet door omdat er een paar Rotterdammers zonodig hadden gedreigd om met rotte eieren te gooien. Eikels…

Maar om een lang verhaal nog langer te maken. Ik ging dus naar Amazon.nl en zocht daar naar de ulteime eierkoker. En tadaaa…. die hadden ze niet?! Maar gelukkig is er ook nog een Amazon.de…. die van die Duitse Degeleikheid. En ja hoor. Ik opende de website, instrumenten begonnen te klinken, het geluid zwol aan, het koor begon aan de verschillende toonhoogtes, alle lichten in huis gingen steeds feller stralen…. daar stond hei dan… de eierkoker van mein dromen. Dus ik pleurde hem snel in mein winkelmandje voordat zo’n Duitser hem uit mein handen kon greipen. En drukte op de bestelknop. Yes, die was binnen. Over 48 uur zou hei geleverd worden. Dat was 7 mei… en mocht ik wachten tot het vaderdag zou zein, zodat ik namens mein gezin mein cadeau eindeleik in ontvangst mocht nemen.

En toen, toen was het die beroemde zondag waar ik je al eerder over schreef. Geen ontbeit, dus geen cadeau. Avond eten dan? Nee, dat werd pasta en pizza. Ik moest nog langer wachten….maar nu, vandaag, woensdag 21 juni is het dan eindeleik zover. Mama zegt, ik zal zo die eierkoker eens uitproberen. Want Frodo (wei tweeën noemen hem Gollem) is nameleik een beetje zeik (euhm ik stap even af van mein nieuwe schreiftaal, beetje ziek bedoel ik). Hei is twee koppen kleiner dan de rest, gedraagt zich als een kleine kip. Kortom, dat wordt garantei werk. Ik zeg een neiuwe kip. De verkoper zegt ‘ik stuur een doosje vitaminen’. Ik ga het grafje al graven, de dames hier houden nog hoop. Maar alle gekheid op een stokje….(echt, ik bleif erin… wat een woordgrappen op deze vroege ochtend)….dat beestje gaat dus nog geprobeerd worden om op te lappen. Mama heeft net ook al een mini AEID besteld om op te hangen in het hok.

Maar de verkoper had ook nog een tip. “Maak anders een lekker hapje met een gekookt ei, wat voer en kattenvoer. Dan kan hij lekker een beetje vetgemest worden en aansterken.” Echt, ik moet heel snel starten met een putje te graven in de grond hier… Dus mama gaat zojuist mein cadeau uitpakken, leest de beschreiving en gaat dus gewoon een ei koken voor de kippen. De wereld is gek geworden.

En toen kwam het. Net als bei jullie zitten er geluidssignalen in de eierkoker, eerste keer zacht gekookt, tweede keer medium gekookt en de derde keer kan je er een voetballer mee uitschakelen in het stadion….het leuke was dat dit geen geluidspeipjes waren, nee, er zou een heuse stem vertellen in welke modus de eieren klaar waren, dus ik zat hier als een springend konein op de bank te wachten en af te tellen. Het kon elk moment zein, de seconden tikten weg, het eerste signaal….mein hart kwam beina door mein borstbeen heen zo gespannen was ik. En toen, toen klonk het volgende door de keuken (zet je het geluidsniveau even wat harder van je laptop)

Jawohl ja, ihre eihren zein richtig. Aufmachen und schnell ein bischen!

Dat had ik weer… een Duits sprekende eierkoker. En niet een beetje Duits, nee, echt zoals je denkt aan een Duitser. De toonhoogte, het volume, de timbre in de stem, het boezemt je angst in. Dus ik ga nu heel stil in een hoekje zitten en de dagen aftellen totdat ik weer bei jou mag zein.

…

Bibberend kusje,

Papa

p.s. Ik kom snel de WeiFei fixen