Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en de tijd van gaan is nu gekomen.
Ik heb er lang mee rondgelopen en ik moet zeggen dat een vakantie wel verhelderend werkt. Dat was een tijd dat ik even tot mezelf kon komen en eens echt goed in de spiegel kon kijken. 

De conclusie is uiteindelijk gewoon dat de spreekwoordelijke ‘koek op is’. Je moet wel reëel blijven. Al die tijd hangt het als het zwaard van Damocles boven je hoofd. In eerste instantie heb je het nog niet door of probeer je het misschien tegen beter weten in weg te stoppen. 

Maar het blijft toch aan je knagen. En dan komt er een moment dat je er dagelijks tegenaan zit te hikken. Je probeert het voor jezelf te houden en hoopt dat anderen het niet zullen zien. Maar je gaat je toch anders gedragen. Je bent misschien wat gespannen of wat ongeduldig. Uiteindelijk gaat je omgeving het toch merken.

Dan wordt het tijd om er over te praten. Is dit wat ik echt wil? Kan ik hier nog mee doorgaan? Is het te stoppen of is het onomkeerbaar? In de vakantie ben ik uiteindelijk begonnen er over te praten. Eerst met mijn vrouw en tevens collega columnist. Die staat toch het dichtstbij en kent mij het best. Het was wel even spannend hoe ze zou reageren maar eerlijkheidshalve dien ik te zeggen dat ze er heel relaxed op reageerde. Maar dat kan uiteraard ook gewoon uit liefde zijn. Om het dan eerlijk te houden moet je het ook wat verder weg gaan zoeken. Dan zoek je wat andere columnisten of schrijvers uit de Kantlijn op om het daarmee te bespreken. En stuk voor stuk gaven ze aan dat het beste er nu wel vanaf is en de kans groot is dat het vanaf nu alleen nog maar minder wordt. Nu is het wel zo dat bijna al mijn collega’s vrouw zijn. En ik wil niet vervelend zijn, maar dat is toch wel een verschil. Je kijkt toch heel anders tegen dit soort dingen aan. Maar toch geloof ik ze wel.

Alhoewel ik er nu openhartig over kan zijn, vind ik het toch wel vervelend. Er is tenslotte net een nieuwe foto van me gemaakt. Dus je voelt je toch ook een soort van schuldig. En ik moet ook eerlijk zijn, op het moment van de foto wist ik het eigenlijk al. Toch moet ik ook zeggen dat je het nog niet echt aan me ziet. Kijk maar eens naar die linkerbovenhoek. Zie jij iets waardoor je het zou vermoeden?

Ik kan wel zeggen dat het wel een impact op me heeft. Ik heb zelfs al wat grijze haren ontdekt, alhoewel dat misschien nog wel het enige positieve is. Toch ben ik er van overtuigd dat het mijn leven gaat veranderen. Het heeft me veel gebracht tot nu toe en hoe het er in de toekomst uit gaat zien kan ik nu nog niet zeggen. Je kan het uitstellen maar uiteindelijk gaat het dan toch steeds meer op je schouders rusten. Straks heb ik misschien niet meer die dagelijkse druk. Stap ik gewoon uit bed, kleed me aan en ga ik mijn ding doen. Maar ja, dat is toekomst muziek. Ja, een glazen bol zou nu wel handig zijn!

Ik moet het maar gewoon ondergaan. Ik hoop dat jullie niet teleurgesteld zullen zijn en het me niet kwalijk zullen nemen. Zo gaan die dingen nou eenmaal in het leven. Als ik zelf de keuze had gehad had ik hem niet gemaakt. Maar ja, het is niet anders. Er is een tijd van haren groeien en een tijd van kaal worden, en de tijd van kaal worden is nu gekomen.