Ja, tussen de reisblog en het verblijf was het ineens angstvallig stil Mel. Het lijkt net of we niets hebben beleefd. Maar niets is anders waar. We hebben veel ge-ja, hoe schrijf je dat eigenlijk. Nou ja, we hebben voornamelijk ge-geten, ge-dronken, ge-kroelt (ik met de honden vooral), ge-zwommen, ge-bruind (al noemen jullie het meer verbrand), ge-werkt ook nog een beetje ge-lachen maar zeer zeker ook ge-noten.
Voor als er liefhebbers zijn die graag willen weten hoe de omgeving eruit ziet?
Oké, genoeg over Parijs (eigenlijk ook al meer dan genoeg over dat hele Frankrijk), maar wat valt er verder nog te vertellen. Zowel mama als ik hebben een breakdown gehad. Je moeder begon spontaan te huilen, iets over blijdschap dat ze jou ging zien ofzo… ik had een instortmoment toen we Parijs verlieten. Ken je dat fragment uit Lord of the Rings …
Nou, mocht je op reis gaan dan is het een goede zaak om goed voorbereid te zijn. Controleer van tevoren altijd even goed of dat je alles hebt, dat scheelt stress, nee echt! Dat scheelt stress (en reistijd). Waar je ook goed op moet letten is het tijdstip dat je wilt vertrekken. Kijk, je kan heel vroeg in de ochtend vertrekken, iets later of nog iets later. Of je kunt alvast een deel van de route verkennen.
Oké, herstel. Wij zijn blijkbaar niet van die goed reisblogouders. Bij de eerste stop in Frankrijk keken we op de achterbank, waar het de hele rit al zo stil was….
….
…
Omdat ik zo’n bloedhekel heb aan van die succesvolle reisblogs, je weet wel, van die blije gezinnen met twee komma drie kinderen die even gaan vertellen hoe leuk het is om met een baby, een peuter en een kleuter twee en tachtig keer per jaar op vakantie te gaan in de meest bizarre landen en dan vertellen hoe leeeeeuuuuuuukkkkkkk dat toch is. En als toetje dan nog bij elke plaatsje waar ze geweest zijn een top tien leukenswaardigheden voor kinderen benoemen.
Hoi Melliebel, je dacht nu natuurlijk al dat je moeder dit blogberichtje had geschreven, maar niets is anders waar, ik heb gewoon de manier waarop zij je aanspreekt even gepikt. Dus hoe is het daar in de rimboe zonder internet? Uiteraard snap ik volledig waarom ik uitgenodigd ben om jullie met een bezoekje te vereren op de Abdij, dat is natuurlijk om de WiFi te fixen! Dus uitnodiging geaccepteerd, je moet natuurlijk nog wel blogs kunnen schrijven.
Het is zondagochtend, de wekker ingesteld op 7.45 uur. Door de plaknacht (en die kl*te waaier die je moeder heel de nacht in slaap houdt) al vanaf 5.00 uur wakker. Maar ik ben stug blijven woelen in bed, draaiend en zuchtend geprobeerd om de tijd te rekken. Maar om 7.30 uur de wekker uitgezet, stilletjes mijn bed uitgestapt en heel voorzichtig geprobeerd mezelf te douchen onder een druppelende kraan, want ja, je wil niemand wakker maken op deze dag. Zo is papa nu eenmaal. En het is tenslotte Vaderdag!
Nou Mel, ik hoop dat er nog genoeg ruimte is om op deze server ook enkele foto’s te kunnen plaatsen. Ik weet niet of het nog wel past naast die sh*tload hoeveelheid foto’s waar jij ons mee overstelpt. Ook als ik hier over straat loop wordt ik met regelmaat aangesproken dat de mensen zo onder de indruk zijn van de omgeving waar jij je in mag begeven. De schitterende natuur, de paardrijritjes, de nabije omgeving en de vele dorpjes die je bezoekt. Dus blijf die foto’s vooral plaatsen. Mensen waarderen het echt heel erg!
Even iets rechtzetten. In het vorige blogbericht van je moeder begint ze met ‘Blije kippenpapa’, hierin beticht ze mij dat ik net zo blij met de kipjes zou zijn als die twee stuiterballen. Maar dat is uiteraard niet het geval. Er wordt hier gewoon niet naar me geluisterd. Ik dacht dat ik het minder zwaar zou krijgen met tijdelijk een vrouw minder in huis, maar dat viel even tegen.
Na maanden van plannen, ontwerpen, vergunningsaanvragen, buurtoverleg, investeerders zoeken en niet te vergeten heel veel aan je moeders hoofd zeuren is het dan zover. We hebben (weer) kippen. Nou ja, kippen is op dit moment nog een groot woord. Ik denk dat letterlijk de kop van dit bericht groter is dan de kippen. Maar laten we nog even een paar stappen terug gaan.
