Ja, Mel. Aangezien jij het te druk hebt met werken, en wij ook, is het hier een beetje stil. Dat kan natuurlijk niet voor alle achterblijvers die het zonder jouw stralende aanwezigheid moeten doen. Want voor je het vergeet… ‘Uit het oog, uit het hart‘.
Nou Mel, goed nieuws. De Tesla gaat er nu toch snel aankomen denk ik. We zijn nog maar een paar weken onderweg en we zijn blijkbaar al een inspiratie bron voor Songfestival artiesten.
En niet zomaar één, nee de Oostenrijkse inzending. Toch een land dat al twee keer heeft gewonnen, waarvan één keer door een vrouw met een baard 😳. Het zou zo maar de derde keer kunnen worden (alhoewel ook Finland hem kan gaan winnen), maar ik wijk af.
Oostenrijk dus, gewoon de opening van het songfestival 2023 en heb je de titel al gezien. “Who The Hell Is Edgar?“. Nou, als dat geen hit wordt… ik weet in ieder geval wel wat mijn nieuwe ringtone gaat worden van mijn telefoon!
En daar was dan het echte grote moment. We moesten na 9 dagen Frankrijk verlaten. Ik denk op zich dat de Fransen daar wel erg blij mee waren. Ik dacht dat ik er ook blij van zou zijn, want ik moet eerlijk bekennen dat ik toch een beetje stiekem verliefd ben geworden op Frankrijk. Dat komt uiteraard door het eten, de gastvrijheid en het feit dat ik geen enkele Fransoos heb hoeven aan te spreken. Ik denk als dat laatste wel zo was geweest dat ik er dan heel anders in had gezeten.
Ja, lekker dan. Wordt er zondag een nieuwsbrief verzonden naar alle onze 5 leden, waaronder ons gezin zelf, zal het een lege nieuwsbrief zijn omdat we gewoon niets geschreven hebben deze week. Dat kan dus niet. Dus laat ik de zware taak maar weer op me nemen om hier iets neer te zetten.
Terwijl ik dit schrijf komen de keukenprinsesjes, waaronder Melody, over het veld met een vol dienblad aangelopen speciaal voor mij met eten. Maar ja, hier in Huize Pipowagen Veen eten we volgens de Nederlandse traditie gewoon om 17.00 uur. En toen heb ik een halve kip opgegeten die we mee hadden gekregen uit de keuken na de lunch, waar ik de andere halve kip ook al had genuttigd, en een beetje rijst, en een paar stokbroodjes, en een paar verschillende Franse kaasjes, en een beker melk en een paar glazen water, en ik zat nog vol van gisterenavond toen we ook zo lekker hadden gegeten. Het probleem is dat ik nog niet leeg ben geweest sinds mijn aankomst hier. Ik had altijd een negatief beeld over Frankrijk. Maar dat eten wat ze hier doen hè… Dat is dus echt wel fijn. Ik snap nog niet hoe het kan dat er niet allemaal van die obesitas Fransozen over straat lopen. Ik weet bijna zeker dat ik echt sinds mijn eerste bezoek hier een kilo of zes ben aangekomen. Als ik weer thuis ben zal ik me wegen, maar ik denk dat ik nog nooit zo zwaar ben geweest. Ik heb officieel als eerste Nederlander een maagband vergroting gerealiseerd.
Laatst belde de aarde al of ik iets minder hard uit bed wilde springen omdat hij bijna uit zijn baan raakte. Straks ga ik even bij de H&M shoppen voor zwangerschapsbroeken ter ondersteuning van die dikke pens van mij.
En terwijl ik dit schrijf met mijn volle pens staat er dus een heet dampend linzen soepje hiervoor mijn (verstopte neus, dankjewel Nienke voor de verkoudheid) binnen te dringen en mij over te halen om op te eten. En ik zit echt zo ongelooflijk vol. Maar ja, die geur he. Dus ik eet tijdens het typen dat soepje op. En daarnaast staat er dus een bord met een of ander lokaal gerecht. Dat is zo machtig dat de wielen van onze pipowagen opnieuw opgepompt moeten worden nadat het hier op tafel is binnengebracht. Het is iets met aardappel puree, vermengd met kaas en knoflook. En lekker dat het is! Het grote voordeel is dat ik het niet hoef te kauwen, dus mijn hersenen zullen het niet door hebben dat ik het aan het eten ben. En mijn maag is inmiddels zo opgerekt dat het vast wel past.
En dan heb ik het nog niet gehad over dat stukje vlees wat er naast ligt…. Smikkel smakkel smul…
Maar ja, ik wilde het dus helemaal niet over het eten hebben totdat jullie aan kwamen lopen. Ik wilde gewoon even aan het thuisfront laten weten dat het hier harstikke gezellig is, je keihard aan het werk bent, het heel gezellig hebt met je nieuwe adoptieouders en je zussen en dat we heerlijk nog even in het zuiden van Frankrijk zijn geweest waar er een zon was met meer dan 25 graden, en dat we hier nu ook aan het zwembad hebben gelegen, we ons elke dag in moeten smeren met zonnebrandcrème (waarbij ik steeds meer moet gebruiken om die hele buik van me in te kunnen smeren), en dat we bijna naar huis toe gaan. Want ja, ik hoef nu eigenlijk niets aan jou te schrijven omdat er elkaar nu nog elke dag zien.
Maar daar komt dus vanaf maandag verandering in. Eerst nog even de verjaardag van je zusje hier vieren zondag en dan gaan we je een tijdje moeten missen. Maar wat we tot nu toe hebben gezien ga jij hier hele leuke en vooral gezellige maanden hebben. En ik. Ik kijk even hoeveel vrije dagen ik nog heb de komende maanden. Hoe zitten jullie met de boekingen rond hemelvaart?
Dikke (letterlijk en figuurlijk) kus,
Papa
5.00 uur Mama is wakker en gaat naar het toilet.
5.55 uur Mama is nog steeds wakker en gaat naar het toilet.
6.12 uur Mama gaat naar het toilet
6.15 uur Mama komt niet meer terug naar bed.
7.00 uur Je zusje wordt gewekt. Vertrektijd staat gepland om 8.00 uur.
7.08 Mama gaat naar het toilet.
7.10 uur Mama stopt de laatste spullen in de auto (ze heeft wel netjes haar handen gewassen).
7.15 uur Je zusje gaat naar de wc.
Ja, Mel. Je kan wel klagen over hoe ik heb genoten van het eten en er naar terug verlang. Dat is voor je moeder niet heel anders hoor. Kijk, ik uit mezelf erover in onze brieven (en wieg mezelf huilend in slaap), je moeder doet het voorkomen alsof er niets aan de hand is. En we weten allemaal dat uiten heel erg belangrijk is. Je moeder probeert dit op allerlei andere manieren te verbloemen, te negeren en weg te duwen, maar wij weten allebei dat dat zo niet werkt.
En toen was het zover. Na een onrustige nacht (het zou te maken kunnen hebben dat jij als een exorcist uitdrijvende persoon naast mijn bed hebt gezeten), liepen we voor de laatste keer die trap af naar de woonkamer. Onderweg naar een overheerlijk ontbijt, dat deze keer speciaal om acht uur voor ons gereed was gemaakt. De gastheer des huizes (of moet ik zeggen Abdij?) toog al voor half acht naar de bakker voor verse broodjes en speciale extra slanke stokbroodjes! Die konden we dan klaarmaken om in de auto op te eten. Je weet wel, dat zijn dan van die stokbroodjes die je kan eten zonder dat je mondhoeken openscheuren. Superhandig op de Franse snelweg. De auto heeft wel een stofzuigerbeurt nodig, maar we hebben geen honger geleden onderweg!
Sokken, ondergoed en een broek is misschien ook wel handig en laat ik nog maar wat t-shirts erin gooien. Dan ben ik al een heel eind. Zoveel werk is het ook niet hoor Mel, om je tas in te pakken, echter ga ik vijf dagen en jij een maand of vijf, maar dat even terzijde. Maar wat ik nog niet bedacht had, maar wel door jouw brief door ben geïnspireerd, dat is een ding wat ik echt nooit mee zou nemen.
Na een nacht vol woelen, draaien en afvragen waarom ik telkens wakker wordt bekruipt mij opeens het gevoel dat ik bekeken wordt. Mijn hart slaat over, ik probeer mijn ogen voorzichtig te openen en zie door de wimpers dat het licht in de kamer is. Dat is helemaal niet mogelijk! Het rolluik zit potdicht en Nienke doet altijd de deur dicht als ze het bed uit gaat. Maar is ze ook uit bed? Ik draai voorzichtig mijn hoofd om naar haar kant van het bed, maar voordat ik zover ben zie ik HET al in mijn ooghoek.
Lieve dochter!
What. The. Fuck. Je schreef het in je tweede zin van je eerste brief. Nou ja, brief? Kunnen we het wel een brief noemen als we het zo op internet zetten? Maar ik dwaal nu al af. Laten we het maar gewoon een brief noemen.
We waren bij What. The. Fuck. Melody! What. The. Fuck. Ik dacht dat we gewoon
