Oké, genoeg over Parijs (eigenlijk ook al meer dan genoeg over dat hele Frankrijk), maar wat valt er verder nog te vertellen. Zowel mama als ik hebben een breakdown gehad. Je moeder begon spontaan te huilen, iets over blijdschap dat ze jou ging zien ofzo… ik had een instortmoment toen we Parijs verlieten. Ken je dat fragment uit Lord of the Rings …
Nou, mocht je op reis gaan dan is het een goede zaak om goed voorbereid te zijn. Controleer van tevoren altijd even goed of dat je alles hebt, dat scheelt stress, nee echt! Dat scheelt stress (en reistijd). Waar je ook goed op moet letten is het tijdstip dat je wilt vertrekken. Kijk, je kan heel vroeg in de ochtend vertrekken, iets later of nog iets later. Of je kunt alvast een deel van de route verkennen.
Oké, herstel. Wij zijn blijkbaar niet van die goed reisblogouders. Bij de eerste stop in Frankrijk keken we op de achterbank, waar het de hele rit al zo stil was….
….
…
Omdat ik zo’n bloedhekel heb aan van die succesvolle reisblogs, je weet wel, van die blije gezinnen met twee komma drie kinderen die even gaan vertellen hoe leuk het is om met een baby, een peuter en een kleuter twee en tachtig keer per jaar op vakantie te gaan in de meest bizarre landen en dan vertellen hoe leeeeeuuuuuuukkkkkkk dat toch is. En als toetje dan nog bij elke plaatsje waar ze geweest zijn een top tien leukenswaardigheden voor kinderen benoemen.
Na maanden van plannen, ontwerpen, vergunningsaanvragen, buurtoverleg, investeerders zoeken en niet te vergeten heel veel aan je moeders hoofd zeuren is het dan zover. We hebben (weer) kippen. Nou ja, kippen is op dit moment nog een groot woord. Ik denk dat letterlijk de kop van dit bericht groter is dan de kippen. Maar laten we nog even een paar stappen terug gaan.
En daar was dan het echte grote moment. We moesten na 9 dagen Frankrijk verlaten. Ik denk op zich dat de Fransen daar wel erg blij mee waren. Ik dacht dat ik er ook blij van zou zijn, want ik moet eerlijk bekennen dat ik toch een beetje stiekem verliefd ben geworden op Frankrijk. Dat komt uiteraard door het eten, de gastvrijheid en het feit dat ik geen enkele Fransoos heb hoeven aan te spreken. Ik denk als dat laatste wel zo was geweest dat ik er dan heel anders in had gezeten.
Ja, lekker dan. Wordt er zondag een nieuwsbrief verzonden naar alle onze 5 leden, waaronder ons gezin zelf, zal het een lege nieuwsbrief zijn omdat we gewoon niets geschreven hebben deze week. Dat kan dus niet. Dus laat ik de zware taak maar weer op me nemen om hier iets neer te zetten.
Terwijl ik dit schrijf komen de keukenprinsesjes, waaronder Melody, over het veld met een vol dienblad aangelopen speciaal voor mij met eten. Maar ja, hier in Huize Pipowagen Veen eten we volgens de Nederlandse traditie gewoon om 17.00 uur. En toen heb ik een halve kip opgegeten die we mee hadden gekregen uit de keuken na de lunch, waar ik de andere halve kip ook al had genuttigd, en een beetje rijst, en een paar stokbroodjes, en een paar verschillende Franse kaasjes, en een beker melk en een paar glazen water, en ik zat nog vol van gisterenavond toen we ook zo lekker hadden gegeten. Het probleem is dat ik nog niet leeg ben geweest sinds mijn aankomst hier. Ik had altijd een negatief beeld over Frankrijk. Maar dat eten wat ze hier doen hè… Dat is dus echt wel fijn. Ik snap nog niet hoe het kan dat er niet allemaal van die obesitas Fransozen over straat lopen. Ik weet bijna zeker dat ik echt sinds mijn eerste bezoek hier een kilo of zes ben aangekomen. Als ik weer thuis ben zal ik me wegen, maar ik denk dat ik nog nooit zo zwaar ben geweest. Ik heb officieel als eerste Nederlander een maagband vergroting gerealiseerd.
Laatst belde de aarde al of ik iets minder hard uit bed wilde springen omdat hij bijna uit zijn baan raakte. Straks ga ik even bij de H&M shoppen voor zwangerschapsbroeken ter ondersteuning van die dikke pens van mij.
En terwijl ik dit schrijf met mijn volle pens staat er dus een heet dampend linzen soepje hiervoor mijn (verstopte neus, dankjewel Nienke voor de verkoudheid) binnen te dringen en mij over te halen om op te eten. En ik zit echt zo ongelooflijk vol. Maar ja, die geur he. Dus ik eet tijdens het typen dat soepje op. En daarnaast staat er dus een bord met een of ander lokaal gerecht. Dat is zo machtig dat de wielen van onze pipowagen opnieuw opgepompt moeten worden nadat het hier op tafel is binnengebracht. Het is iets met aardappel puree, vermengd met kaas en knoflook. En lekker dat het is! Het grote voordeel is dat ik het niet hoef te kauwen, dus mijn hersenen zullen het niet door hebben dat ik het aan het eten ben. En mijn maag is inmiddels zo opgerekt dat het vast wel past.
En dan heb ik het nog niet gehad over dat stukje vlees wat er naast ligt…. Smikkel smakkel smul…
Maar ja, ik wilde het dus helemaal niet over het eten hebben totdat jullie aan kwamen lopen. Ik wilde gewoon even aan het thuisfront laten weten dat het hier harstikke gezellig is, je keihard aan het werk bent, het heel gezellig hebt met je nieuwe adoptieouders en je zussen en dat we heerlijk nog even in het zuiden van Frankrijk zijn geweest waar er een zon was met meer dan 25 graden, en dat we hier nu ook aan het zwembad hebben gelegen, we ons elke dag in moeten smeren met zonnebrandcrème (waarbij ik steeds meer moet gebruiken om die hele buik van me in te kunnen smeren), en dat we bijna naar huis toe gaan. Want ja, ik hoef nu eigenlijk niets aan jou te schrijven omdat er elkaar nu nog elke dag zien.
Maar daar komt dus vanaf maandag verandering in. Eerst nog even de verjaardag van je zusje hier vieren zondag en dan gaan we je een tijdje moeten missen. Maar wat we tot nu toe hebben gezien ga jij hier hele leuke en vooral gezellige maanden hebben. En ik. Ik kijk even hoeveel vrije dagen ik nog heb de komende maanden. Hoe zitten jullie met de boekingen rond hemelvaart?
Dikke (letterlijk en figuurlijk) kus,
Papa
5.00 uur Mama is wakker en gaat naar het toilet.
5.55 uur Mama is nog steeds wakker en gaat naar het toilet.
6.12 uur Mama gaat naar het toilet
6.15 uur Mama komt niet meer terug naar bed.
7.00 uur Je zusje wordt gewekt. Vertrektijd staat gepland om 8.00 uur.
7.08 Mama gaat naar het toilet.
7.10 uur Mama stopt de laatste spullen in de auto (ze heeft wel netjes haar handen gewassen).
7.15 uur Je zusje gaat naar de wc.
Ja, daar zitten we dan. Na een lange (lange.) reis van 9 uur (ja, dat krijg je ervan als je elke 20 minuten bij een tankstation moet stoppen om te plassen) zijn we eindelijk hier. Ik moet eerlijk toegeven dat de autorit voor mij langer voelde dan de 3 dagen dat we hier zijn, maar dat is denk ik een goed teken.
Na een nacht vol woelen, draaien en afvragen waarom ik telkens wakker wordt bekruipt mij opeens het gevoel dat ik bekeken wordt. Mijn hart slaat over, ik probeer mijn ogen voorzichtig te openen en zie door de wimpers dat het licht in de kamer is. Dat is helemaal niet mogelijk! Het rolluik zit potdicht en Nienke doet altijd de deur dicht als ze het bed uit gaat. Maar is ze ook uit bed? Ik draai voorzichtig mijn hoofd om naar haar kant van het bed, maar voordat ik zover ben zie ik HET al in mijn ooghoek.
