Mei 2015 – Wat ik aan het doen ben? Nou ik ben een lekker appeltje aan het schillen!

Ik hoor het u al denken; ‘Agh, wat lief. Hij denkt aan zijn gezondheid. Wat een verstandige en zeer wijze man’.Nee, helaas. Het is niet voor mijzelf.

Ik hoor het u al denken; ‘Agh, wat lief. Hij zorgt goed voor zijn kinderen. Wat een lieve woest aantrekkelijke en attente vader’. Nee, helaas. Het is ook niet voor mijn kinderen (niet dat ik niet lief voor ze ben of dat ze geen fruit eten).

Ik hoor het u al denken; ‘Agh, wat lief. Hij gaat zijn kippen voeren. Wat een uiterst attente zorgzame hobbyist’. Nee, helaas. Het is niet voor de kippen.

Ik hoor het u al denken; ‘Agh, wat lief. Hij heeft het goed gemaakt met monster alias ‘de hamster. Wat een vergevingsgezind persoon is het toch!’ Nee, helaas. Tussen mij en monster komt het nooit meer goed.

Dan hoor ik het u al denken; ‘Wat hebben ze dan nu weer in huize Veen verzonnen’.

Nou, dat komt goed uit. Want exact hetzelfde vraag ik me ook (dagelijks zelfs) af. 

Afgelopen week stond de postbezorger hier op de stoep met een pakket. Dat is ook iets wat tegenwoordig blijkbaar dagelijks voorkomt als ik mijn bankafschriften controleer. Dat moet binnenkort in de familievergadering maar eens besproken geworden. Maar ik wijk af. Goed, de postbezorger stond dus met een pakket voor de deur. Het was niet heel groot, maar toch wel relatief zwaar. Dus op het aanrecht neergezet, open gemaakt en met een verbaasde blik in de doos gekeken.

Een grote witte zak met als inhoud grond? Oké, wat moet ik met een zak grond via de post? Durf je dan op dat moment even lekker te gaan wroeten of niet. Nou, ik niet. Dus heb mijn jongste dochter erbij geroepen en gezegd dat ze eens lekker met de grond moest gaan spelen. Nou, dat hoef je uiteraard geen twee keer te zeggen. Dus kind gaat helemaal los in de zak en de kreetjes van blijdschap vullen mijn oren. Tot ineens de volgende zin werd uitgesproken “He, een wormpie pap, mag ik daarmee spelen?”, toen ging er bij mij een lampje branden. We hadden inderdaad een kilo wormen besteld.

Ik hoor het u al denken; ‘Getsie, smerige wormen. En nog wel een kilo! Wat moet je daar nou mee.’

Inderdaad, het is weer zo’n project wat alleen maar hier kan. Ik zou zeggen google eens op ‘Wormenbuis’ om alle informatie op te zoeken, maar waar het op neerkomt is dat ik op een vaste plek (een buis) groente en tuinafval gooi, daarbij de wormpjes. Die eten het groente en tuinafval en poepen het gecomposteerde door mijn gehele tuin. Het enige wat je dus nodig heb is groente en tuinafval. Maar met kinderen die gewoon netjes hun bordje leeg eten, de restjes naar de kippen of het monster gaan blijkt er hier helemaal geen groente en fruit afval te zijn? Dus ik sta hier nu gewoon een vers appeltje uit de groentewinkel te schillen om te voeren aan de wormen. 

Ik zie u al verbaasd kijken, maar daar kijk ik niet van op. Kan je je voorstellen hoe verbaasd kippen kijken als je een kilo wormen in de tuin verspreid zonder er hun ook maar een te voeren (nee, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen).

Het moet niet gekker worden hier, maar ik vrees dat dat nooit gaat lukken.