Hoi ouders,

Nou, het is in ieder geval fijn om te horen dat jullie weer veilig thuisgekomen zijn. Al vermoed ik dat papa allang weer stiekem in de auto is gestapt om terug te rijden naar zijn food paradijsje. Of misschien is hij wel helemaal niet terug naar Nederland gegaan, en slaapt hij stiekem hier in een van de vele kamers. (Luister pap, je kan dat hier best lang volhouden, maar ik ga dus echt geen bordjes eten meer onder de eettafel voor je neerleggen. Je bent toch echt geen hond, ook al gedraag je je er soms wel als een.)

Ja mam, wat jij zegt over tijd is allemaal heel leuk en aardig, maar ik ervaarde het toch een beetje anders. De tijd dat jullie hier waren, voelde langer dan normaal. (Ja, dat krijg je blijkbaar als je niet meer 8 uur per dag op je telefoon zit.) Maar de tijd van jullie afscheid was echt nog veel langer. Bijvoorbeeld toen de jongste dochter lekker haar tranen en snottebellen over mijn vest heen smeerde, dat voelde lang. 

En toen mama me huilend om de armen sloeg (lees: in mijn armen sprong), ging de tijd juist heel snel. Dat is ook zo jammer he, want ik zou je eigenlijk heel graag voor altijd een knuffel willen geven.

En elke keer als papa me om eten smeekte, leek het wel alsof er helemaal geen tijd voorbij ging. Dat komt omdat hij het al zo vaak gedaan heeft, dat het in mijn hoofd helemaal samen is gekomen tot een singulair moment. Dus ja pap, misschien heb je geen Tesla om alle Nederlanders met testosteron issues jaloers mee te maken, maar je hebt mij wel leren tijdreizen. Opzich ook wel een prestatie, zeg maar.

Om je vraag te beantwoorden, ja, ik vond de ochtend van jullie vertrek ook behoorlijk zwaar. Vooral dat drieduizend keer de trap op en af lopen om al jullie emotionele breakdowns te ondersteunen voelde ik wel in mijn bovenbenen. En natuurlijk toen jullie al huilend (en uit de auto klimmend) de oprit afreden (haha een contradictie), dat was ook best zielig om te bekijken. 

En ik mis jullie echt wel soms, dus het is maar goed dat ik hier een heel lief gastgezin (en al die heerlijke maaltijden) heb om mij te helpen door dit grote gemis heen te werken.  

Gelukkig komen jullie over anderhalve week weer terug, dus ik zal wel aan de gastheer vragen of hij alle restjes van de komende tijd wil invriezen, zodat papa die lekker allemaal mee naar huis kan nemen voor de 4 maanden daarna. Al zal hij het dan wel eerst ook in de magnetron moeten stoppen.

Veel liefs (en knuffels),

Melody.