Sokken, ondergoed en een broek is misschien ook wel handig en laat ik nog maar wat t-shirts erin gooien. Dan ben ik al een heel eind. Zoveel werk is het ook niet hoor Mel, om je tas in te pakken, echter ga ik vijf dagen en jij een maand of vijf, maar dat even terzijde. Maar wat ik nog niet bedacht had, maar wel door jouw brief door ben geïnspireerd, dat is een ding wat ik echt nooit mee zou nemen.

Namelijk een noise cancelling headphone (voor de niet Engels sprekenden onder ons, een koptelefoon met ruisonderdrukking). Die gaat ab-so-luut mee. En die krijgt niet alleen een plekje in mijn koffer. Nee, die gaat, zodra ik hier de deur uitstap, op mijn kop en hup-hup, vive la France, here we come!

Nee, echt, het is geweldig. Ten eerste kan ik daar al het ruis mee onderdrukken. Mel, ik zeg het nog een keer. AL. HET. RUIS. MEE. ONDERDRUKKEN! Kortom! Geen motorgeluid van de auto. Dan lijkt het dus ….. ja….. ik geef je even de tijd….. komt tie al?….. Heel goed.
Je hoort de motor niet als we wegrijden. Dan is het dus net een elektrische auto (beeld je hier een gifje in van iemand die helemaal gek wordt).
Dus zo kan ik ervaren hoe het is als ik straks in een Tesla rond rijd. Dat is al voordeel één (trouwens, bied even je excuses aan meneer Musk. Op deze manier krijg je nooit een Tesla cadeau van hem. Ik denk niet dat hij het gewend is als er zo open en eerlijk over hem gesproken wordt, maar om op basis van een foto zijn karakter te bepalen gaat wel wat ver. Dus bied je excuses aan en dan maakt het niet echt uit of hij daarna een model Y, X, S of 3 aan je gaat aanbieden (hoewel ik stiekem de X met de openklappende deuren wel heel stoer vind) maar dat even geheel terzijde). Elke Tesla die hij je aanbied ga je mee akkoord. Want. Het. Is. Een. Tesla!!!

Dat was dus puntje één wat een voordeel is van de noise cancellende headphone. Maar je noemde ook nog wat andere punten op. Onder andere de diverse nervous breakdowns die je moeder gaat krijgen (zijn jouw woorden, NIET die van mij (ik heb het grootste vertrouwen in je hoor schatje 😍 🥰 😘). Maar hoor ik die eventuele nervous breakdowns door mijn koptelefoon? Nee. En als ik het niet hoor, dan is het niet zo en is het er niet.

En dan die Franse taal. Sorry, ik krijg er hoofdpijn van. Ik snap het niet, ik wil het niet snappen, ik ga het nooit snappen en bovenal wil ik het niet snappen (dat is twee keer, dat ik het niet wil snappen, dan is het wel duidelijk toch?). Dus koptelefoon op, ruis op standje 11 en tadaa…. geen last van de Franse taal.

‘Maar papa, je hoeft toch helemaal geen Frans te praten als je dat niet wil?‘ Hoor ik je al denken. Maar do not underestimated de powers of je moeder. Ondanks alle voorbereidingen met de nieuwste technologische vernuftigheden met sensoren en automatisch nummerbord herkennende apparatuur waar we de auto mee vol hebben gestopt. Ik heb gewoon bij drie verschillende instanties zo’n automatisch-ga-open-poortje-als-we-met-de-juiste-snelheid-en-in-de-goede-baan-aan-komen-rijden, waarmee dus de tolpoortjes volledig automatisch open zouden moeten gaan in de auto achter de vooruit, achterruit en bij het linkervoorwiel geplakt. En toch hé, toch voorspel ik je ook één ding.

Er gaat minstens één poortje niet open. Ik vermoed meer, maar die gedachte probeer ik zo ver mogelijk weg te duwen. Maar ook hier komen we wederom bij je nervous breakdownende moeder uit. Zodra die in de buurt van apparatuur komt begint het dingen te doen die technologisch niet mogelijk zijn. Daar kan ze niets aan doen, ieder zijn eigen talent (en wat voor groot talent is dat van haar). Hoe vaak is het niet dat als zij de afstandsbediening van de tv aanraakt, het licht in de schuur begint te knipperen of als ze al naar de smart speaker in de woonkamer kijkt het rolluik van het (nieuw te bouwen) kippenhok automatisch sluit. Serieus. Dat kan ze. Nou, wat denk je als wij bij het eerste de beste tolpoortje aankomen. Ik vermoed dat ze vast één of ander narcotica brigade systeem alarmeert waardoor er ineens 16 mannen in zwarte pakken met 12 van die grote snuivende drugshonden onze hele auto even komen doorlichten. En dan zit ik daar met mijn klotsende oksels achter het stuur. Nee hoor, ik heb mijn koptelefoon op en ik hoor het niet en dan is het niet zo.

En ja, auto bingo. Dat wordt een feestje. Laten we terugkijken naar de ervaringen van de afgelopen jaren. We waren de brug over de Noord nog niet over of alles was al afgestreept en moesten we nog 2,5 uur luisteren hoelang het nog duurde voordat we er waren. Of, nog erger, alleen die klote ambulance was nog niet langsgereden en we moesten vervolgens 2,5 uur luisteren (naar het geschreeuw vanaf de achterbank) waarom er maar geen ambulance te zien was en waar dat stomme ding bleef.

Er zijn wel eens momenten geweest dat ik dacht, laat ik de auto nu frontaal de vangrail in knallen, eens kijken of we die klote ambulance te zien zullen krijgen, dan is in ieder geval die f*ucking bingokaart vol!

Maar laat ik dat maar niet hardop typen.
Dus nee, deze automobilist zit lekker met zijn ruisonderdrukkende koptelefoon op, een beetje voor zich uit te staren en te bedenken hoe het kan dat door het luisteren naar een beetje ruis al het geruzie, gevloek, gescheld en gehuil op de bijrijderstoel en achterbank gewoon volledig naar de achtergrond wordt weggedrukt. Nu maar hopen dat de batterij van de koptelefoon het voor een uurtje of 10 vol gaat houden.

Nee, ik zie het helemaal zitten. Vive la France, here we arrivé….

Dikke kus 😗 je zonnetje!

p.s. Had ik nu in deze brief iets moeten schrijven over dat ik je ga missen of komen we daar later nog een keer op terug?