Tag: Column Pagina 2 van 3

Het is leuk om stukjes te schrijven maar ja, al die fanmail hé. Stapels post na elke editie wordt weer afgeleverd. En dan is de grote vraag, waar laat je het. Het slingert nu al een tijdje rond in huis en dan leg je het weer op de eettafel, in het raamkozijn, op het dressoir, in een la en onder de bank. Kortom, het raakt hier een beetje vol. Dus werd het idee geopperd voor een boekenkast of twee. 

Nu is alles hier zo’n beetje in huis van een Zweeds meubelbedrijfje en omdat we geen zestien weken levertijd wilden voor een simpele boekenkast was de keuze hier al snel weer op gevallen. Nu gaan die Zweden ook met hun tijd mee en kun je tegenwoordig online bestellen. Op dat moment had ik het idee dat ze het concept nog niet helemaal begrepen. Zeven dagen wachten en verzendkosten ter waarde van een Billy boekenkast. Ja, dikke doei. Ik als zunige Nederlander rijd dan zelf wel even heen en weer. 

Maar ‘even’ die Zweedse winkel in vergt dus uiterste voorbereiding, moed en een ongelooflijke wilskracht. Let op, op dit moment was ik nog steeds naïef! Dus met militaire precisie alles minutieus voorbereid. Online artikelen opgezocht, voorraad gecontroleerd, vak- en stellingnummer genoteerd. Check, check, dubbelcheck. Interne familievergadering gehouden of we de kinderen in speelland zouden droppen. Zodat wij de kast op konden zoeken, inladen, naar huis toe te rijden en dan maar hopen dat we op tijd zouden zijn om de kinderen voor sluitingstijd op te halen. G-E-N-I-A-A-L vond ik zelf. Vrouwlief klaarblijkelijk niet?! 

Daar gingen we dan, nog steeds met frisse moed reden we de parkeerplaats op, op zoek naar dat enige overgebleven plekje. Blijkbaar waren er veel mensen die exact hetzelfde als wij hadden bedacht, verzendkosten….pffff….domme Zweden!

Terwijl we naar de winkel liepen begon het al goed, een mooie bel gevolgd door een vriendelijke vrouwenstem ‘Heeft u geen zin om in de rij te staan en heeft u minder dan 16 artikelen. Maak dan gebruik van de zelfscan kassa’. Hoppa, onze snelle actie ging nog sneller goed komen. We hadden er zin in.

En toch ging het gruwelijk mis. We waren de roltrap nog niet af en mijn vrouw staarde al naar het eerste uitgestalde woonkamertje en viel in katzwijm voor die leuke kussentjes. Ik moest ze dus proberen om bij de les te houden, maar om ze nu met de vlakke hand in het gezicht te slaan in een overvolle winkel vond ik net iets te ver gaan, dus heb ik haar maar aan haar haren meegesleurd naar het restaurant voor het gratis kopje thee op onze familycard om weer op adem te komen.

Vanaf daar is alles wazig. Ik weet niet of en wat er in Zweedse thee zit, maar op de een of andere manier stond ik twee en een half uur later met twee winkelwagentjes voor de kassa. En nee, geen zelfscan kassa want deze jongen had 17 artikelen! Ja, inderdaad dat was er één teveel. En ja, nu ik het zo zelf opschrijf bedenk ik me ook dat ik per winkelwagen door die kassa had kunnen lopen. MAAR DAAR HEB IK NU NIETS MEER AAN HE. Gelukkig stonden wij achter een ander stel die had besloten om alles in huis te gaan vervangen. Mensen die tegelijkertijd met ons aankwamen en wel de zelfscan kassa hadden genomen waren al thuis hun kasten in elkaar aan het zetten.

Nee, die verzendkosten heb ik lekker bespaard, daarvoor in de ruil heb ik nu een snijplank, nieuwe gordijnen, een rugtas, een t……. 

Raar is dat hè? Als het winter wordt ga je klagen dat het zo koud is, je de auto ruiten moet krabben (of in mijn geval via de achterklep je auto in kruipen omdat de deuren niet  meer open willen) en je wordt gek van de sneeuw (en vooral de files die dat oplevert). Maar als de winter uitblijft is het blijkbaar ook niet goed. Nu heb ik zelf helemaal niets tegen de winter, zolang er maar geen sneeuw valt en ik mijn autodeuren normaal kan openen. Dus als de winter uitblijft dan wordt het tijd om hem op te zoeken. Nou, dat hoef je maar één keer te zeggen in Huize Veen en iedereen stond in gedachte blijkbaar al klaar met zijn skipak, ski’s en slee. Maar dat bedoelde ik niet. Ik heb namelijk een bloedhekel aan skiën, simpelweg omdat ik het niet kan en omdat het te ver rijden is.

Nee, ik had een heel ander idee, we zouden namelijk richting Stockholm vertrekken. Dus iedereen hier had al verbaasde gezichten. Wat gaan we dan doen in Stockholm?
Ik zei; “richting Stockholm”. Er was namelijk een ijssculptuur tentoonstelling in Zwolle (en ja, zoek maar op de kaart, vanuit Alblasserdam is dat echt richting Stockholm). Nu kan je uiteraard met de auto richting Zwolle, maar je kan het ook avontuurlijk maken. Namelijk met het openbaar vervoer!

Ik hoor het je al denken. ‘Je klaagt dat het lang rijden is naar de wintersport maar je durft wel met de trein naar Zwolle’. Agh, soms moet je een gokje wagen. Het leuke is dat als kinderen nog nooit met de trein zijn geweest ze heel onbevangen mee gaan en nog denken dat het leuk is. Wie ben ik dan om ze van dat idee af te helpen. Dat doen ze bij de NS zelf wel. Maar eerlijk is eerlijk. De heenreis verliep op rolletjes. We konden zitten, we haalden met gemak onze overstap, de treinen reden op tijd en in onze trein zat ook nog een toilet. Kortom, het zou een super geslaagde dag worden. Wat kon er nou nog misgaan…

Twee-en-een-half-uur-later (ja, zover is het naar Zwolle) kwamen we aan op het station, de tentoonstelling was naast het station, dus kat in het bakkie. Dat dachten wij en de rest van de mensen uit onze trein ook. En alle andere mensen vanuit alle andere treinen blijkbaar ook. Alleen dacht die meneer de zogenaamde beveiliger met crew-ijssculptuur-zwolle op zijn zwarte jasje en een wit snoertje naar zijn oor er iets anders over. Die riep vrolijk en duidelijk aan het begin van het pad “Mensen, keer maar om. De wachttijd is vanaf hier minimaal twee uur, kom een andere dag maar terug”, op de vraag of we het later nog eens konden proberen kwam het antwoord “rond half vijf wordt het rustiger”. Voor jouw informatie, het was half twaalf, en de tentoonstelling duurde tot vijf uur. Had ik ook al gezegd dat ik de entreekaartjes ook online al had gekocht?

Met een snelle rekensom, risicoanalyse en kansberekening over de terugreis gebruik makend van de NS gedeeld door het feit dat de heenreis zo goed was gegaan, was de keuze snel gemaakt. Daar gingen we dus niet aan beginnen. We zijn gewoon gezellig de binnenstad in gegaan, hebben de lokale economie ondersteund door wat te eten en hebben aandachtig gekeken naar het ijsklontje in onze frisdrank. 

Hoe de terugreis is verlopen? Dan had ik drie pagina’s van de redactie moeten krijgen deze maand. Laat ik het zo zeggen. Als we volgend jaar op wintersport gaan zullen mijn kinderen niet klagen dat de reis vijftien uur duurt. Alhoewel het woord ijs hier ook niet goed meer valt de laatste tijd?

Er zijn nog maar een paar dingen in mijn leven die ik niet begrijp. Dat is de Haagse politiek, tijdreizen, kwantumfysica en…..huishoudfolie. Misschien is het omdat ik een man ben, maar van dat spul snap ik dus echt he-le-maal niets.

Waarschijnlijk heb je het ook wel in je keuken. Grote kans dat het dan ligt naast de aluminiumfolie, diepvrieszakjes, bakpapier en vuilniszakken. Van die dingen begrijp ik de werking en het nut. De naam zegt het eigenlijk al. Vuilniszakken gebruik je om het vuilnis in te doen. Bakpapier gebruik je om iets op te bakken. Diepvrieszakjes gebruik je om iets in te diepvriezen. En aluminiumfolie is heel mooi dun glinsterend folie van aluminium. 

En dan heb je dus ook nog huishoudfolie. Nu kan ik met een gerust hart zeggen dat ik geen ster ben in het huishouden, maar ik snap dat het geen folie is waar je het huishouden in doet. Dan is zo’n rol veelste weinig. Nee, ik heb het dus opgezocht op Wikipedia en daar staat:
“Huishoudfolie is een folie van kunststof, doorgaans polyetheen, die wordt gebruikt om eten af te dekken om het tegen uitdrogen te beschermen als het wat langere tijd moet worden bewaard…”

Nou, logisch en simpel dus. Natuurlijk wist ik dat wel, alleen de grote vraag is. Hoe Krijg Je Die Plakkerige Folie Normaal Van De Rol Af? Ben ik echt de enige die er problemen mee heeft? Het is mij namelijk nog nooit zonder EHBO doos, bloeddruk verlagende pilletjes of met lichtelijke stem verheffende emotionele momenten gelukt om een normaal stukje van die rol af te krijgen.
De rol zit in een kartonnen doosje met een héle handige kartelrand. En ja, dat is die kartelrand waar ik wel de helft van mijn duim mee afsnijd maar het on-mo-ge-lijk mee is om een stukje plastic door te snijden. Heel soms lukt het om een stukje folie (bloedvrij) af te snijden maar dat is dan nooit meer dan de helft. De resterende helft met woedende krachten afscheuren is gewoon niet te doen. 

Dan knip je het toch gewoon met een schaar af! Ja, dikke doei, wat dacht je zelf. Probeer maar eens een stukje van die rol af te peuteren, het daarna netjes af te rollen, dan met je ene hand een puntje van de folie vast te houden, het andere stukje tussen je tanden geklemd. En dan met een schaar proberen door de folie heen te komen. Jippie, wat een feest. Dan heb je een stuk huishoudfolie!!! Maar zodra ik dan ga springen en juichen om het te vieren valt het stukje folie uit mijn mond. En op de een of andere manier vind de folie zichzelf heel erg lief. Dus gaat hij zichzelf helemaal op krullen en tegen zichzelf aanplakken zodat ik weer eindig met een onbruikbaar stuk polyetheen.

Gelukkig heb je ook nog van die apparaten die je tegen je keukenmuur aan kunt schroeven. Daar leg je gewoon de rollen in en met een vlijmscherp mesje snijdt je zo whoopieeeee een stukje af. Ja, op de TV misschien. Zie je het al voor je, gaten boren in mijn mooie tegeltjes, uiteraard precies op de plek waar net een waterleiding loopt. Na de lekkage verholpen te hebben constaterend dat mijn waterpas een slokje teveel op heeft zodat ik tegen een plastic apparaat aan kijk waarvan de fabriek blijkbaar alleen nog maar de potjes kleurenverf ‘Lelijk’, ‘Superlelijk’ en ‘Foeilelijk’ had liggen.

Nee, met die alsmaar stijgende zorgkosten laat ik het spul liever links liggen. Het eten wat hier overblijft krijgt twee bestemmingen. Dat zijn de wormen in mijn tuin en mijn wijwetenzogenaamdnietmeerhoeweeierenmoetenleggenmaarwezijnnogwelveelvratende kippen.

Wellicht is het u bekend dat er een verschil is tussen mannen en vrouwen. Dit betreft meerdere (je zou kunnen ook kunnen zeggen alle, maar dat is niet netjes want zowel mannen als vrouwen lezen deze column) onderdelen in het dagelijks leven. Een onderdeel wil ik vandaag gewoon eens benoemen. En dat is kleding. Op alle vlakken verschillen daar volgens mij de meningen wel over. En dan ga ik het niet hebben over het wassen en de strijk. Een verkeerde opmerking en ik heb de helft van mijn lezers op mijn dak.

Ik durf echt wel te zeggen dat ik zo nu en dan (keer of drie per jaar) toch echt wel iets in de wasmachine prop en als ik de vierde keer geen zin heb dan gaat er gewoon per ongeluk een rode onderbroek bij de witte was. Nou, dan hoef ik het eerst komende kwartaal niet in de buurt te komen van de was. Maar daar wilde ik het niet over hebben.

Ook niet over de hoeveelheid kleding. Zo zie ik vrouwen bijvoorbeeld zelfs het liefst in zo min mogelijk kleding (een uitzondering daar gelaten), maar hebben vrouwen daar en tegen juist héél véél kleding. Wat ze er mee doen, behalve kastplanken versieren, weet ik nog niet. Maar waag het niet om het onderwerp een keer op tafel te leggen.

Ik wil het ook niet hebben over het kopen van kleding. Tuurlijk kan je een man een plezier doen om hem mee naar de stad te nemen, winkel in, kleding passen, alles terughangen, andere winkel in, zelfde riedel, dat 15 keer en uiteindelijk het t-shirtje uit de eerste winkel gaan halen. Nee, je maakt mij niet gelukkiger om zo mijn zaterdag in te vullen!

Nee, ik wil het hebben over de momenten wanneer je als man specifieke kleding nodig hebt en wanneer je dat onderwerp aan snijdt.

Laatst had ik dus op een zaterdag mijn pak nodig. Ik denk dan tegen de tijd dat het donderdag wordt, laten we eens gaan vragen hoe het met mijn pak gesteld is. Op dat moment gaan alle toeters, bellen en rode flitslampen in dit huis aan (ik ben me nog steeds van geen kwaad bewust). Dan krijg je dus verwijtende blikken ‘Ja, dat is dan lekker vlot’ of ‘dat ding moet nog naar de stomerij’ of ‘ik weet niet waar hij hangt’ (vrouwen zijn heel goed om met hun ogen te spreken). Wij mannen, of in ieder geval ikzelf ben gewoon van mening als je kleding netjes in de kast gooit, je deze er ook netjes uit kan halen. Maar daar verschillen de meningen hier in huis gigantisch over.

Maar het kwam er dus om de een of andere manier op uit dat mijn pak niet meer compleet was. Ik weet niet of u bekend bent met het sokken mysterie. Zeer waarschijnlijk wel. Je stopt zes zwarte sokken in de was en je eindigt met vijf. Niemand kan dit verklaren maar er moet ergens een berg eenzame sokken op de wereld rondzwerven. Sinds kort zwerft daar blijkbaar ook een pantalon bij. Want mijn gestoomde pak bleek nu alleen nog maar uit een jasje en stropdas te bestaan. Ik heb mijn lades overhoop gehaald, geen pantalon. En ja, dan krijg je dus nieuwe verwijtende blikken van je vrouw waarin staat ‘dan moet je maar niet twee dagen van te voren kijken of je pak klaar is’. Ik geef dan een blik terug van ‘als ik een pak ophang en deze vier jaar later weer te voorschijn haal moet deze nog compleet zijn’. En dan volgt er weer een blik ‘Nou, blijkbaar niet hé’. Nou, een heleboel blikken later had ik toch wel een ietsiepietsie kleine uitdaging want ik had geen pak.

Nu verdenk ik mijn vrouw dat ze mijn pantalon verstopt heeft, want ze was maar wat enthousiast om mij mee te nemen naar de lokale pakken winkel. Ze ziet me maar wat graag in een pak. Dus ik heb nu ineens twee pakken, en let maar op. Volgende week komt er ineens ‘zomaar ergens’ vandaan een pantalon naar voren. Hopelijk ook met een stapel sokken.

Zonder het te weten had ik blijkbaar wat extra features op mijn tv. Had ja. Want hoewel het 3D effect realistisch was (vuurwerk kon ik letterlijk aanraken) zat er blijkbaar ook een geurmodule in (die typische verbrande elektronica geur deed verspreiden). Nee, ik ben er nu zeker van dat alle elektrische apparaten op rook werken. Zodra de rook eruit was deed hij het echt niet meer. Kortom, mijn tv vond het hoognodig tijd om er tussenuit te stappen. Beetje jammer dat dit net gebeurde nadat hij uit de garantie was. Dat gaat een hele leuke discussie worden tussen mij en de tv verkoper. En mocht de tv verkoper besluiten om lastig te doen, dan gaat u daar in de volgende editie van mee genieten.

Vond ik het vervelend dat de tv ermee stopte. Eerlijk gezegd kan ik het wel begrijpen. 

Echt ik deel zijn frustraties ook dat boeren heel slecht zijn in het vinden van vrouwen. Of dat heel Nederland voor de vierhonderd-vijf-en-tachtigste-keer op zoek is naar een talent en dat zelfs uitgerangeerde artiesten mee gaan doen om hun carrière uit het slop te halen. Om nog maar niet beginnen over het echte monster van Hilversum, Patty Brard (de vorige twee woorden zijn door iemand anders getypt omdat ik het niet uit kan spreken of opschrijven….blegh). Echt, voer alsjeblieft het kijk en luistergeld in om haar van de buis af te krijgen!

Maar bovenstaande programma’s worden hier niet opgezet. Geloof me, zodra Patty per ongeluk tijdens het zappen voorbij komt, duiken er drie vrouwen bovenop me om te voorkomen dat ik de afstandsbediening door het beeldscherm heen jaag. Eng raar mens. Ze moeten er een aparte kijkwijzer voor invoeren om te waarschuwen wanneer dat mormel op de beeldbuis wordt getoond.

Nee, dat de tv kapot is, daar kan ik wel mee leven. Maar hoe leg je dat de rest van het gezin uit. Hun wereld stort in, alles staat stil, dit worden therapeutische sessies, verveling alom. Dit gaat niet meer goed komen. Dus voorgenomen om de volgende dag maar wat later naar mijn werk te gaan om het voorzichtig tijdens het ontbijt te vermelden. En wat denk je…?…tranen met tuiten, geschreeuw, frustratie, theekopjes vliegen door de woonkamer, gestamp op de grond, vorken die in de eetkamertafel werden geboord, tissues niet aan te slepen. Van die natte vragende oogjes met trillende lipjes. “Pap, je kan hem toch wel weer repareren”, en “Pap, we hebben al het vertrouwen in jouw geweldige kennis en vaardigheden”, “Jij bent echt de meest geweldige papa, pap. Als je hem maakt krijg je van mij een Playstation 4 voor vaderdag”.

Nee, helemaal niets van dit alles?! De reacties tussen het gesmak door van de oudste ‘Oh, ik pak de laptop wel’, gevolgd door de jongste (3 jaar), ‘Ik neem de tebelet’.

Nou, daar zit je dan. Ik hoop maar dat de tv verkoper besluit om niet op mijn eisen in te gaan om hem kosteloos te repareren zodat ik mijn testosteron kan laten gelden en bewijzen dat ik nog wat toegevoegde waarde heb. 

Aan de andere kant, zolang de tv het niet doet hoef ik ook niet bang te zijn dat ik Patty nog voorbij zie komen. Gruwel.

Ik laat het maar even zo.

Sinds enkele maanden ga ik wel eens met de fiets naar het werk. Als je dat op een verjaardag noemt, dan krijg je al snel het argument te horen: ‘dat doe ik niet hoor, het regent veeeelste vaak’. Nou, dat kan ik dus even ontkrachten. Zo vaak regent het niet. En ik kan het weten, want ik ben in principe een mooi weer fietser. Dus als het regent ga ik met de auto. Nee, wil je echt een excuus om niet met de fiets te hoeven dan zijn daar veel betere argumenten voor.

Kijk, ik mag dan ongeveer het lichaam van Christiano Ronaldo hebben (gelukkig niet zijn karakter, helaas ook niet zijn salaris), ik heb zo ongeveer de conditie van een lekke voetbal. Dus mocht je erop verheugen dat je mij een keer in een strak door EPO gesponsorde wielren outfit ziet fietsen moet ik je helaas teleurstellen. Ik heb een gewone stadsfiets met 24 versnellingen waar ik geen bal van snap. Zo sta ik altijd in de zwaarste versnelling voor een verkeerslicht. Als je ooit iemand ziet zwoegen om weg te komen met een gemiddelde snelheid van 0 tot 12 km/h in zestig seconden dan heb je me waarschijnlijk gespot.

Ja, wat maak je dan allemaal mee waarom je niet op de fiets zou gaan. Het begint als je hier het dorp uit fiets. Er sjijnnnn ssoommmiiggee weeggeeenn nnooggaalll errgg hohohobbeellig…. bijbijbijbvvoorrbbeeelllddd dde stoestoestoepteegegeles aaannn dededede hhellelliinggg isss hieiehier eneneneen ggggooeoeedd vvvoorbbbbeeld vannnn…. Heb je die overleefd dan zou het zomaar kunnen dat je langs een groepje schoolgaande kinderen moet. En met groepje bedoel ik 1800 man rond, over, tussen, onder en boven een fietspad. Dus wil je dit voorkomen, dan moet je zorgen dat je voor 7 uur op kantoor bent, maar dan moet je dus best even op tijd je bed uit.

Wat ook frustrerend kan zijn is dat je lekker aan het zwoegen bent en denkt dat je behoorlijk goed bezig bent. Beetje zweet op je voorhoofd van de inspanning en toch het idee dat je iets aan conditie aan het opbouwen bent, wordt je gepasseerd door een breiende senior op zo’n elektrisch aangedreven ding. Die dan heel nonchalant even op je neerkijkt met een blik van “wat ben jij je verschrikkelijk aan het uitsloven”. En dan al breiend doorfietst. Daar kan je bloeddruk nog wel wat van stijgen.

Vooral in het voorjaar loop je ook nogal wat risico. Namelijk hitsige eenden. Terwijl jij met een lekker gangetje van 13 km/h over dat fietspad sjeest komt er ineens zo’n strompelende vrouwtjes eend over het fietspad gewaggeld met drie van die geile donders erachter aan. En geloof me, het maakt niet uit aan welke kant je ze passeert. Er vliegt er altijd wel een tussen je spaken. Kan je toch een aardig salto’tje mee maken.

Maar het grootste gevaar zit hem toch wel in die insecten die je onderweg tegenkomt. Je weet wel, je moet net even geeuwen (want je wilt voor 7 uur op kantoor zijn) gaat zo’n beest je huig als airbag uit proberen. Nou, die van mij klapt dan gelijk open, uiteraard kort nadat ik de boosdoener eerst ff heb doorgeslikt. Dus hoestend en blaffend en lichtelijk naar zuurstof happend probeer je door te fietsen alsof er niets aan de hand is, stel je voor dat je nog een keer door een senior wordt ingehaald.

Nee, was de regen maar de reden dat ik niet hoefde te fietsen.

Mei 2015 – Wat ik aan het doen ben? Nou ik ben een lekker appeltje aan het schillen!

Ik hoor het u al denken; ‘Agh, wat lief. Hij denkt aan zijn gezondheid. Wat een verstandige en zeer wijze man’.Nee, helaas. Het is niet voor mijzelf.

Ik hoor het u al denken; ‘Agh, wat lief. Hij zorgt goed voor zijn kinderen. Wat een lieve woest aantrekkelijke en attente vader’. Nee, helaas. Het is ook niet voor mijn kinderen (niet dat ik niet lief voor ze ben of dat ze geen fruit eten).

Lees meer