Tag: Kater

Ja, daar zit je dan naar je scherm te kijken in de hoop dat er vanzelf letters in een leuk verhaaltje op het scherm komen. Maar helaas, ik heb last van een gigantische Writer’s Block. Ik denk dat ik al weet hoe dat komt. Het is iets wat al een tijdje in de weg zit, maar waar je niet zomaar even eerlijk voor uitkomt. Je probeert het te verbergen, maar de meeste mensen in de buurt weten het al. Ik heb namelijk last van een kater. En niet zo’n kleintje ook. Nee, echt een gigantische kater! En niet alleen vandaag. Nee, al weken lang. Nu moet ik zeggen dat mijn omgeving me ook niet helpt, want ik ben niet de enige. Mijn vrouw heeft er ook last van. En zelfs mijn kinderen staan ermee op! Als we niet alert zouden zijn, dan zouden ze er zelfs mee naar bed gaan, maar dat mag niet van ons. Als ze straks op zichzelf wonen, moeten ze het zelf weten. Maar zolang ze thuis wonen, bepaal ik wie er een kater heeft.

Nu ik toch een boekje open doe, kan ik er maar beter open en eerlijk over zijn. Het probleem speelt al behoorlijk wat jaren. Ik weet nog dat toen ik ging samenwonen ik er gelijk over begon. Mijn vrouw moest er in eerste instantie niets van hebben, maar ze is er uiteindelijk toch in meegegaan. Met kinderen moet je er in het begin een beetje voorzichtig zijn, maar uiteindelijk is iedereen er aan gewend geraakt. En echt grote ongelukken zijn er nooit gebeurd, althans niet bij ons thuis. Ik kan dat niet met zekerheid zeggen voor mijn buren. Dat is het nadeel van een kater, je weet niet wat er allemaal – voordat je hem weer ontvangt – is gebeurd. Je hoort uiteraard wel eens wat, maar je bent er niet echt bij.

Nu weten de meeste buren wel van mijn kater af. Het valt uiteraard wel op – het is toch een verschijning – zeker als het een grote is. De meeste buren hebben er geen probleem mee en accepteren het. Het is een tolerante buurt waar we wonen. En het kan ook weer leiden tot een gespreksonderwerp, als je elkaar op straat tegenkomt. Dus in dat opzicht is het een bindende factor. Dan loop je over straat en hoor je ineens: ‘Zó, dat is een grote kater. En vooral die staart, die is lang zeg.’ Nou, en dan kan de conversatie starten.

Je merkt ook al snel of het een kattenliefhebber is of niet. Katers voelen dat ook prima aan. Hoe groter de hekel die je aan ze hebt, hoe meer kopjes je krijgt. Katers voelen ook heel goed aan of het een hondenliefhebber is. Zeker als het baasje hem aangelijnd heeft! Katers voelen ook (meestal) aan wanneer ze uit de buurt moeten blijven, zeker als ze in een grote vierwieler zitten. Alhoewel, de buurtkatten hier hebben onderling een weddenschap afgesloten: wie kan er op het allerlaatste moment vlak voor een voorbijkomende auto langsrennen. Het wordt toch maar eens tijd voor een AED hier in de straat. Fietsende buren daarentegen hebben gewoon pech en remmen maar of knallen de stoep maar op. Daar blijven ze voor zitten.

Allemaal leuk en aardig, maar ondertussen zit ik wel met mijn Writer’s Block. Dus maar even op internet gezocht naar tips om eruit te komen. En welke tip vond ik, denk je? ‘Verander van werkomgeving, ga bijvoorbeeld in een café schrijven.’ Nou ik heb het geprobeerd, maar dat zorgt alleen maar voor een nog grotere kater. Dus, sorry buurvrouw voor de kopjes! Excuses voor het angstig en scherp in de ogen kijken van de buurman die zijn hond aan het uitlaten was. Ik snap nog steeds niet waarom die auto zo hard toeterde toen ik overstak, ik redde het makkelijk! Nu is alleen de vraag: heeft iemand mijn fiets gezien?

Stel je voor, je hebt personeel dat altijd de deur voor je open houdt als je naar binnen of buiten wilt. Je mag gaan en staan waar je maar wilt. Thuiskomen wanneer je zin hebt. Geen enkele verantwoording afleggen aan wie dan ook. Elke dag vers eten voor je geserveerd. En zelfs als je 20 uur per dag zou slapen is er niemand die er iets aan kan doen? Dan heb je het toch goed voor elkaar lijkt me? Heb jij zo’n baas? Ik wel namelijk, twee stuks in totaal. Ze zijn allebei rijkelijk behaard en hebben een staart. Wat is dat toch met katten? Ze kunnen alles doen en ze blijven leuk. Of je hebt er een bloedhekel aan, dat kan uiteraard maar dat is volgens mij pure jaloezie.

Maar waarom zijn katten eigenlijk leuk? Nou, dat begint uiteraard al in het nest. Van die lieve kleine schattige haar bolletjes met die piepmauwtjes. Leuk met elkaar spelen of achter een bolletje wol aan. Als ze wat groter worden klimmen ze tegen je broek op, proberen ze op de te hoge bank te springen en spinnen als een v8 motor als je een bakje kattenmelk voor je neerzet. Zwijmelzwijmel, agh, wat lief, kijk nou wat schattig, ik wil er ook één! En tuurlijk, ze worden na verloop van tijd wat groter. Bij ons uiteraard weer HEEL groot. Dan denk je uiteraard, dat zal wel mee vallen. Maar nee, als onze kater buiten van de schutting springt dan verzakt het terras op de plek van zijn landing. En zijn staart kan hij ongeveer drie keer om hem heen krullen. Nee, serieus. Als hij naar binnen wil en ik moet de deur voor mijnheer open houden dan staat hij al aan de andere kant van de keuken zijn etensbakje leeg te smikkelen en dan moet zijn staart nog binnen komen.

Of er ook mindere kanten zijn aan katten? Nou niet heel veel. Een paar misschien. Er gebeurt soms wel eens iets dat je denkt van nou, moet dat nou… maar echt heel vaak komt dat niet voor. Althans meestal niet vaker dan één, twee, drie of zeven keer in de week. En echt hele vervelende dingen zijn het over het algemeen regelmatig. Waar je dan zowel aan moet denken? 

Ik noemde net al dat voorbeeld van dat schattige kittentje dat langs je broekspijp omhoog kruipt. Dat is leuk totdat ze 19 kilogram wegen en ze de houvast niet uit je broekspijp halen maar er doorheen gaan. Mijn bovenbeen is soms net een perforator. Ook een toppertje is ‘s ochtends vroeg door de kamer lopen en dan ineens denken wat voor vochtige substantie er toch door je sok heen komt! Of drie uur ‘s nachts wakker worden omdat twee katers precies onder je dakraam gezellig aan het keuvelen zijn wie toch de sterkste van de buurt is. Ook altijd fijn dat ze altijd de remproef van je fiets uitproberen als je met je fiets het pad afkomt.

Wat ook attent is als ze thuiskomen om te laten zien wat ze gevangen hebben. Nu hoeven we hier geen vogel telling meer te houden, het antwoord op elk exemplaar is toch 0. Maar die keer dat je ‘s ochtends beneden komt en er als cadeautje een rat bij de etenstafel ligt ga je toch heel hard twijfelen of een kater zo leuk is.

Aan de andere kant. Tegen de tijd dat de sloot weer vol staat met kroos is het afwachten totdat die groene kater voor de deur staat met een heel beteuterd en beschaamd gezicht. Geloof me, ga dan niet lachen want ze pakken je terug. Maar die kop als ik hem onder de douche zet en die straal op zijn harige lijf zet. Die is echt onbetaalbaar en laat je alle bovenstaande dingen vergeten als sneeuw voor de zon! Behalve die rat, daar wordt ik ‘s nachts nog wel eens wakker van!