Ik moest laatst voor een aantal afspraken kort achter elkaar in Utrecht zijn. Nu zou ik hier op mijn (reeds omgebouwd naar elektrische) fiets kunnen gaan maar zo sportief ben ik ook weer niet. Het openbaar vervoer zou ook een optie zijn, maar dan is het altijd weerafhankelijk of je het binnen een dag of twee redt om weer thuis te komen. Lente=overstekende koeien=minder treinen. Zomer=te heet voor het spoor=minder treinen. Herfst=blaadjes op de rails=minder treinen, Winter=Sneeuw=En ja, je raadt het al. Dat betekent minder treinen.
Dus ik besloot om met de auto te gaan. Je kunt (net als ik) je soms verbazen over de meest uitzonderlijke gecreëerde verkeerssituaties in ons pittoreske dorpje. Ik zal ze niet allemaal noemen (doe het toch), maar we kennen de bijzondere
hals-brekend-over-de-kop-fiets-oversteek-plaats-op-de-dam, de wie-o-wie-heeft-waar-wanneer-voorrang-kruispunt op de van Eesterensingel/Plantageweg of de eerst-moest-hij-weg-en-nu-is-hij-weer-terug-van-weg-geweest-zebrapad bij het Wilgenplein. Maar dit valt allemaal volledig in het niet met wat ik aantrof in Utrecht.
Wij hebben maar één exemplaar van hem staan maar ik vermoed dat de uitvinder (mijnheer S. Toplicht) geboren is in die stad. Echt op elke hoek van de straat wordt hij vereerd. Maar ook gerust ergens halverwege een straat zonder kruispunt kan je zomaar een paal van deze uitvinder tegenkomen. En de werking in Utrecht is ook erg fijn, daar gaat alles tegelijk op groen voor al het wegverkeer. Leuk als je afslaat en de scootmobiel rechts van je heeft blijkbaar voorrang. Mijn remmen zijn nog nooit zo heet geweest.
Als je dan richting de uitgang van de stad komt, waar geen einde aan lijkt te komen, vind je die stoplichten nog steeds. En alhoewel er aan het begin van de weg duidelijk staat aangegeven dat je terecht komt in een groene golf zijn de stoplichten daar blijkbaar niet van op de hoogte. Het enige wat in de buurt kwam van die kleur was mijn ergernis. Want ik ergerde me groen en geel aan die rode stoplichten.
Ook het wegennet is ongeveer net zo logisch als opgeborgen oplaad- of koptelefoonsnoertjes. En dan vooral als je ze weer tevoorschijn haalt. Een grote kluwen en knopen waar je niets van snapt. Ging je op de heenweg nog gewoon rechtdoor en denk je dat het een tweebaansweg weg is, op de terugweg kan je zomaar de halve stad doorgestuurd worden om dan via een achterlangs weggetje weer bij hetzelfde punt uit te komen waarna je je weg moet volgen over een of ander zijpad wat weer geschikt is voor fietsers, voetgangers én scootmobielen terwijl er in het midden van de weg ineens een vierbaans weg voor het openbaar vervoer is verschenen?
En zoals het een beetje stad beaamt moeten er uiteraard wegwerkzaamheden plaatsvinden. Na mijn afspraak reed ik mijn parkeergarage uit (gratis parkeren in ons dorp, geloof me, wees er blij mee). Uiteraard is zo’n parkeergarage niet gelegen aan een drukke straat maar ergens achter in een of ander smoezelig netwerk van kleine straatjes. Zodra ik eruit reed zag ik dat er werkzaamheden plaats vonden en werd ik door de bekende gele bordjes de goede weg op gewezen. Blijkbaar had de betreffende ambtenaar een lollige dag, want serieus, ik zag vier keer een geel bordje wat me naar rechts wees. En ja, precies. Dat is een rondje. Kortom, ik kon de stad eigenlijk niet meer verlaten. Uiteindelijk ben ik daar maar een stuk over het fietspad gereden om die stad uit te komen. Nee, de logica van enkele verkeerssituaties in ons dorp zijn soms ver te zoeken maar in vergelijking met Utrecht hebben wij het heel goed.
