En daar was dan het echte grote moment. We moesten na 9 dagen Frankrijk verlaten. Ik denk op zich dat de Fransen daar wel erg blij mee waren. Ik dacht dat ik er ook blij van zou zijn, want ik moet eerlijk bekennen dat ik toch een beetje stiekem verliefd ben geworden op Frankrijk. Dat komt uiteraard door het eten, de gastvrijheid en het feit dat ik geen enkele Fransoos heb hoeven aan te spreken. Ik denk als dat laatste wel zo was geweest dat ik er dan heel anders in had gezeten.
5.00 uur Mama is wakker en gaat naar het toilet.
5.55 uur Mama is nog steeds wakker en gaat naar het toilet.
6.12 uur Mama gaat naar het toilet
6.15 uur Mama komt niet meer terug naar bed.
7.00 uur Je zusje wordt gewekt. Vertrektijd staat gepland om 8.00 uur.
7.08 Mama gaat naar het toilet.
7.10 uur Mama stopt de laatste spullen in de auto (ze heeft wel netjes haar handen gewassen).
7.15 uur Je zusje gaat naar de wc.
Hoi ouders,
Nou, het is in ieder geval fijn om te horen dat jullie weer veilig thuisgekomen zijn. Al vermoed ik dat papa allang weer stiekem in de auto is gestapt om terug te rijden naar zijn food paradijsje. Of misschien is hij wel helemaal niet terug naar Nederland gegaan, en slaapt hij stiekem hier in een van de vele kamers. (Luister pap, je kan dat hier best lang volhouden, maar ik ga dus echt geen bordjes eten meer onder de eettafel voor je neerleggen. Je bent toch echt geen hond, ook al gedraag je je er soms wel als een.)
En toen was het zover. Na een onrustige nacht (het zou te maken kunnen hebben dat jij als een exorcist uitdrijvende persoon naast mijn bed hebt gezeten), liepen we voor de laatste keer die trap af naar de woonkamer. Onderweg naar een overheerlijk ontbijt, dat deze keer speciaal om acht uur voor ons gereed was gemaakt. De gastheer des huizes (of moet ik zeggen Abdij?) toog al voor half acht naar de bakker voor verse broodjes en speciale extra slanke stokbroodjes! Die konden we dan klaarmaken om in de auto op te eten. Je weet wel, dat zijn dan van die stokbroodjes die je kan eten zonder dat je mondhoeken openscheuren. Superhandig op de Franse snelweg. De auto heeft wel een stofzuigerbeurt nodig, maar we hebben geen honger geleden onderweg!
Sokken, ondergoed en een broek is misschien ook wel handig en laat ik nog maar wat t-shirts erin gooien. Dan ben ik al een heel eind. Zoveel werk is het ook niet hoor Mel, om je tas in te pakken, echter ga ik vijf dagen en jij een maand of vijf, maar dat even terzijde. Maar wat ik nog niet bedacht had, maar wel door jouw brief door ben geïnspireerd, dat is een ding wat ik echt nooit mee zou nemen.
Lieve pap,
Nou, laten we bij het begin beginnen. Er zijn bepaalde zekerheden in het leven en in mijn gedrag. Bijvoorbeeld dat ik nu zo’n drie dagen voor vertrek nog steeds helemaal niets heb ingepakt (sorry Melody van twee weken geleden, je was zo enthousiast).
Na een nacht vol woelen, draaien en afvragen waarom ik telkens wakker wordt bekruipt mij opeens het gevoel dat ik bekeken wordt. Mijn hart slaat over, ik probeer mijn ogen voorzichtig te openen en zie door de wimpers dat het licht in de kamer is. Dat is helemaal niet mogelijk! Het rolluik zit potdicht en Nienke doet altijd de deur dicht als ze het bed uit gaat. Maar is ze ook uit bed? Ik draai voorzichtig mijn hoofd om naar haar kant van het bed, maar voordat ik zover ben zie ik HET al in mijn ooghoek.
