En daar was dan het echte grote moment. We moesten na 9 dagen Frankrijk verlaten. Ik denk op zich dat de Fransen daar wel erg blij mee waren. Ik dacht dat ik er ook blij van zou zijn, want ik moet eerlijk bekennen dat ik toch een beetje stiekem verliefd ben geworden op Frankrijk. Dat komt uiteraard door het eten, de gastvrijheid en het feit dat ik geen enkele Fransoos heb hoeven aan te spreken. Ik denk als dat laatste wel zo was geweest dat ik er dan heel anders in had gezeten.

Hoe het afscheid ging, ik zou zeggen lees een paar blogjes geleden, dat geeft een aardig idee hoe dat er uit zag. Maar ik had nu voorzorgsmaatregelen getroffen en ik moet zeggen, je kan echt een hele hoop met duct tape! Het duurt een paar dagen voordat je het plakkerige gedoe rondom de lippen niet meer ziet, maar het was lekker rustig in de auto.

Mocht je ooit Frankrijk willen verlaten en over de ring van Parijs moeten rijden, een tip. Kies hier een feestdag voor. Dan is rijden in Frankrijk echt een feestje! We vertrokken dus op 1 mei en lekker dat het was. We reden met dichtgeknepen billetjes weer richting de ring want we wisten wat er komen ging. Maar helemaal niets van dit alles. Uiteraard wel een paar idioten Fransen die hun rijbewijs niet waard zijn, maar het was heerlijk rustig. We hebben geen één keer in de file gestaan. En ook bij Rijssel of Lille, het is maar aan wie je het vraagt… niets…. Mama kon daar gewoon met 180 km/h over de snelweg sjeesen.

Blijkbaar vieren ze die dag ook in België, want ringejte Antwerpen… was om door een ringetje te halen. Ook daar had mama de bingo kaart met flitspalen helemaal vol! Dus we gingen echt als een sneltrein, of om in het frans te praten, we gingen als de TGV. We keken op de navigatie en na iets minder dan 8 uur gereden te hebben stond daar de verwachte aankomsttijd. Nog 33 minuten.

33 minuten…. dat is een 3 en een 3 achter elkaar. Drienendertig minuten! Dat op een rit van meer dan 8 uur is een peuleschilletje. Dus wij met zijn allen in de auto zingen en feesten. We waren en weer terug in Nederland en over een half uurtje thuis. Nou die feeststemming duurde exact 13 minuten.

Dan zit je 8 hele uren in de auto. Ben je Parijs, Rijssel (of Lille afhankelijk aan wie je het vraagt) en Antwerpen gepasseerd. Geen tolpoortje gesloten gebleven en kom je f*cking Nederland binnen en na 13 minuten sta je in de file. En niet zomaar een file, nee een f*cking lange file. Uiteindelijk stonden we de tijd dat we in Nederland waren langer in de file dan dat we gereden hadden. Dit land is echt kapot. En dan ben je aan het einde van de file, en dan kijk je om je heen en dan heeft echt niemand een idee waarom je in de file stond. Maar na pakweg een uur ofzo waren we dus eindelijk 20 kilometer opgeschoten en die f*cking file uit.

Nu waren we er echt bijna. We waren Dordrecht gepasseerd, we naderden knooppunt Ridderkerk, draaiden de A15 op. We zagen de brug over de Noord aan de horizon verschijnen. De loodsen van Oceanco doemden aan de andere kant op. En daar was die dan. Dé Tunnel. Nog 4,1 kilometer en dan hadden we de reis van 824 kilometer zonder een enkel krasje veilig afgelegd. Maar ja, toen kwam dus die 4,1 kilometer.

Ze zeggen wel eens dat als je doodgaat je een soort tunnel van licht ziet. Ik kan dat vanaf nu beamen, althans een soort van. We rijden dus flierefluitend door de tunnelbuis, uiteraard niet op volle snelheid, want ja. File hé. Maar ja, dat was allemaal richting Sliedrecht, dus gelukkig mochten wij de snelweg gaan verlaten. De meters vliegen onder onze banden door, we zien het licht aan het einde van de tunnel, de afrit komt in zicht en daar gebeurt het.

Een of andere, ik zal het voor onze bloglezers netjes verwoorden, ramdebiel denkt met zijn 2e hersencel…”eeeuuuuhhhhhhh, ik sta hier in de file, wat als ik nu de vluchtstrook neem en dan iets verderop er weer op ga. Ja….dat lijkt me een goed idee, dat ga ik doen” en hij pleurt zijn stuur hem en draait hem precies voor mijn auto de afrit op.

Wel… nu kun je als ramdebiel twee dingen doen. 1. Gewoon kijken als elk normaal persoon of 2. Maken dat je wegkomt. Ik ben net als een politieagent gaan doen en heb met licht en geluidssignalen gedurende 500 meter als een gek achter hem aangereden om aan te geven dat ik hem een ongelooflijke eikel vond die beter uit zijn doppen moest kijken. Zijn idee om ietsiepietsie verderop de snelweg weer te betreden is hij nooit meer aan toegekomen. Hij schoot de snelweg af, nam de afslag naar Alblasserdam, ontdekte dat ik nog steeds achter hem aanzat en besloot toen voor de verkeerslichten tussen de twee rijen wachtende automobilisten door te schieten en er daar als een haas vandoor te gaan.

En daarom, lieve Melody, moet iedereen dus verplicht worden om in een Tesla te gaan rijden. Want die hebben ramdebiel detectie en grijpen in als niet capabel bent om achter het stuur te zitten. Ik hoop dat onze trouwste fan Elon Musk nog mee leest en een module gaat inbouwen die bij zulk soort idioten de controle over de auto overneemt, direct naar het CBR rijdt en ze daar voor de deur uit de auto flikkert.

Het is nu inmiddels zaterdag en mijn bloeddruk is zojuist gedaald tot iets onder de 170, dus was het tijd om dit van me af te schrijven.

Maar verder hebben we een fijne rit gehad. Wanneer moesten we je nu ook alweer op komen halen? Over een dag of 115 ofzo?

Kus en kroel
Papa