En toen was het moment waar ik al een half jaar tegenop zie (of al een half jaar succesvol voor me uitschuif) zomaar ineens voorbij. Kindlief is in Frankrijk en wij zijn weer thuis. De autorit hebben we heelhuids doorstaan, alle tolpoortjes zijn braaf geopend, we zijn niet verdwaald en we hebben niet tegen enge Franse mensen moeten praten. Tja, de meeste mensen die ik ken draaien hun hand niet om voor zo’n dagje rijden naar je bestemming. Maar voor ons is dat toch een beetje anders. Wij gaan namelijk over het algemeen op vakantie in Nederland en dan vinden we een ritje van maximaal 3 uurtjes al een heel eind. En ja, Midden-Frankrijk is nou eenmaal een tikkeltje verder. Een heus avontuur dus voor huize Veen!
In het vakantieparadijsje waar Melody nu huist was (is) het geweldig. Het is er prachtig, de familie des huizes is enorm gastvrij en het was heel gezellig. Het moment van afscheid heb ik nog zeer beschaafd gehouden, al zeg ik het zelf (ik weet natuurlijk niet hoe de rest van het gezin erover denkt). Ja, ik heb het heus niet droog gehouden, maar heb ook niet iedereen onbeschaamd onder gesnotterd. Kindlief was kalm en het was allemaal goed. Heb ik daar nou zoveel shop-wijn-chocolade-films-bezigheids-therapie voor nodig gehad? Tja, misschien dat het juist vanwege al deze therapiesessies zo goed is gegaan. Wie zal het zeggen?
En nu zijn we dus weer thuis. Moe maar voldaan zit ik me te verbazen over dat een paar dagen op pad kan aanvoelen alsof je twee weken van huis bent geweest. Heerlijk is dat! Tijd is een vreemd fenomeen. Tijd kan voor je gevoel heel snel gaan en het kan ook heel langzaam gaan. Terwijl de klok toch echt niet sneller of langzamer gaat! Het is puur onze eigen beleving die met de tijd lijkt te spelen. Er wordt ook wel gezegd dat tijd niet bestaat, dat alleen het hier-en-nu bestaat. Dat schijnt trouwens best gezond te zijn, om voornamelijk in het hier-en-nu te leven. Dan maak je je niet druk over verleden en toekomst. Dan accepteer je wat is en vertrouw je erop dat alles goed is zoals het is. Ik ben daar echter niet zo goed in. Ik probeer het heus wel hoor, en soms lukt het even. Maar al snel komen er weer allerlei gedachten (lees: doemscenario’s) naar voren en ben ik me toch weer ergens zorgen over aan het maken. Tot het zorgen-moment (lees: je kind naar Frankrijk brengen) weer voorbij is en ik me afvraag waarom ik me zoveel zorgen heb gemaakt? En dan neem ik me voor om me de volgende keer niet meer zoveel zorgen te maken. En hoe ik dat ga doen? Dat is echt een hele goede vraag… Ik hoop dat het een kwestie is van ‘oefening baart kunst’, want ik heb heel erg geoefend nu! Dan ben ik er de volgende keer dat er iets spannends staat te gebeuren misschien ietsjes beter in 🙂
Geef een reactie