Lieve pap,

Nou, laten we bij het begin beginnen. Er zijn bepaalde zekerheden in het leven en in mijn gedrag. Bijvoorbeeld dat ik nu zo’n drie dagen voor vertrek nog steeds helemaal niets heb ingepakt (sorry Melody van twee weken geleden, je was zo enthousiast). 

En ik zal bijvoorbeeld bij elke film die in de woonkamer gekeken wordt minstens drie keer een willekeurige vrouw aanwijzen en zeggen: “Zij is echt mooi.” En, dat als je mij vraagt om onze eerste brief te schrijven (zodat jij al die arme lezers kan manipuleren door zevenhonderdduizend keer te benoemen dat je een Tesla wilt), dat ik er dan inderdaad een filosofisch boekwerk van maak die de lezers op een emotioneel en spiritueel level mee op reis neemt (HaHa, snap je, omdat wij ook op reis gaan. Oke).

Tweede ding, omdat dat blijkbaar niet duidelijk was; 

Papa, jij bent degene die ik echt het aller meeste ga missen (hmmm) omdat je mijn mega grote voorbeeld bent vanaf het moment vanaf mijn geboorte (Het kan aan mij liggen, maar volgens mij heeft mama daar het meeste werk voor gedaan. Maar goed, we gaan verder) en door alle levenservaringen die je me sinds die tijd hebt gegeven en nog steeds geeft (Mijn grootste aspiratie in het leven moet blijkbaar zijn om buddy buddy te worden met Elon Musk. Ben je helemaal lekker in je hoofd? Heb je wel eens foto’s van die man gezien?). Je bent en blijft mijn grote inspiratiebron (Mijn grote inspiratiebron is om sneller rijk te worden dan jij om vervolgens glimlachend langs ons huis te rijden met een Tesla, maar oké, punt voor jou want jij bent er wel de oorzaak van) en ik ga je echt heel erg missen (Kijk, dit klopt wel echt).

Anyways. Je mag ook wel toegeven dat je graag die Tesla wilt zodat je makkelijker heen en weer kan rijden tussen Nederland en Frankrijk hoor, ik zal het heus niet doorvertellen. 

Tja. Ik dacht laat ik nog maar even snel mijn voorspellingen van het hele spektakel in een brief gooien, nu het nog kan. Misschien denk je nu dat het een hele lange brief gaat worden, maar ik bedoelde eigenlijk het spektakel van 8 uur lang in de auto zitten met ons gezin. 

Mijn voorspellingen:

  • Mama huilt minstens twee keer, and I can’t blame her, autorijden lijkt me doodeng. Daar schrijf ik ooit nog wel een stukje over.
  • Jij hebt een grote ruzie met een boze Franse grens mevrouw wanneer ons magische zonder-uit-te-hoeven-stappen scan ding wat op het raam geplakt zit niet werkt.
  • Vervolgens wordt dan op mij de verantwoordelijkheid gelegd om te vertalen, en ik ben net zo teleurgesteld in mezelf als iedereen die dit leest, maar ik kan dus geen woordje Frans. Dat heeft ook wel een voordeel, want ik ga er vanuit dat ik na dit hele Franse avontuur heel veel leuke miscommunicatie verhalen kan vertellen (in het Nederlands natuurlijk).
  • Ik denk dat ons anker van kalmte waarschijnlijk de jongste dochter gaat zijn, totdat ze elke vijf minuten gaat vragen of we er al zijn. Maarja, je kan ook maar zo lang autobingo spelen totdat het saai wordt, ik snap het ook wel weer.
  • Parijs wordt een complete nachtmerrie als er geen file staat. Waarschijnlijk ook als er wel file staat. Ik zou niet verbaasd zijn als we gewoon daar de auto achterlaten en een nieuw leven beginnen op de Eiffeltoren ofzo. 

Natuurlijk wil ik graag van het best case scenario uitgaan, maar een van mijn gedrags-zekerheden is dat mijn brein graag van het worst case scenario uitgaat. Niet erg prettig, maar het is nou eenmaal een stressvolle tijd. Ik hoop dat jij ons positieve zonnetje-in-de-auto kan zijn, net zoveel dat jij altijd het zonnetje in huis bent.

Kusjes,

Melody